18 Νοεμβρίου 2007

"Το πέρασμα σου" από τους Χειμερινούς Κολυμβητές


Tην Πέμπτη 8 Νοεμβρίου, στο βιβλιοπωλείο Ιανός, στην Αθήνα, έγινε η παρουσίαση του νέου άλμπουμ των Χειμερινών Κολυμβητών με τίτλο «Το πέρασμά σου». Μίλησαν η διευθύντρια της Λύρα Έφη Κανελλοπούλου, από τους Χειμερινούς Κολυμβητές ο Αργύρης Μπακιρτζής και ο Χάρης Παπαδόπουλος και ο παραγωγός και μουσικός ερευνητής Νίκος Διονυσόπουλος.
«Το πέρασμά σου» περιλαμβάνει μελοποιήσεις είκοσι ποιημάτων Ελλήνων και ξένων δημιουργών και μία αφήγηση. Την τιμητική του έχει ο Σαίξπηρ αφού περιλαμβάνονται δέκα κομμάτια σε μετάφραση Βασίλη Ρώτα από τα έργα του: Βασιλιάς Ληρ, Πολύ κακό για το τίποτα, Όπως αγαπάτε, Χειμωνιάτικο παραμύθι, Ο έμπορος της Βενετίας, Δωδέκατη νύχτα και Άμλετ. Ακόμα: το εικοσιτεσσάρων στροφών ποίημα του Γιώργου Σεφέρη «Ερωτικός λόγος», «Το πέρασμά σου» του Κώστα Βάρναλη, «Η τρελή ροδιά» του Οδυσσέα Ελύτη, «Παραλληλισμοί» του Νίκου Καββαδία, «Το φιλί» του Ντίνου Χριστιανόπουλου, «Σαν εξομολόγηση» του Γιάννη Βαρβέρη, οι «Κλαίουσες ιτιές» του Ναζίμ Χικμέτ σε μετάφραση Στέλιου Μαγιόπουλου, ένα απόσπασμα από το «Άσμα Ασμάτων» σε μετάφραση Γιώργου Τσουκαλά, ένα ποίημα του Ασίζ Νεζίν από το βιβλίο του «Αναμνήσεις ενός εξόριστου» σε μετάφραση Στέλιου Μαγιόπουλου και μια ελεύθερη απόδοση από τον Αργύρη Μπακιρτζή ενός ποιήματος του Καΐς Εμπν Μουάζ (Περσία, 1ος αι..μ.Χ.) σε μετάφραση Κώστα Τρικογλίδη. Ο δίσκος κλείνει με την απαγγελεία μιας πολύ σύντομης μαθητικής έκθεσης του 1954, της α΄ τάξης του γυμνασίου του Αγ. Νικολάου Κρήτης από το Μανώλη Δαβράδο
Ο Αργύρης Μπακιρτζής μελοποίησε τα δεκαεννιά ποιήματα, ο Χάρης Παπαδόπουλος το ποίημα του Γ. Βαρβέρη, ενώ στην ενορχήστρωση συνέβαλαν όλα τα μέλη των Χειμερινών Κολυμβητών.
Τραγουδούν ο Αργύρης Μπακιρτζής, ο Κώστας Σιδέρης και η Ελευθερία Αρβανιτάκη σε τρία τραγούδια. Είναι η πρώτη φορά που οι Χειμερινοί Κολυμβητές συνεργάζονται με κάποιον ερμηνευτή εκτός συγκροτήματος και η σύμπραξη με την Αρβανιτάκη ήταν ευτυχής! Η αέρινη ερμηνεία της ταίριαξε ιδανικά με τον πολύ ιδιαίτερο ήχο του συγκροτήματος και τη φωνή του Αργύρη Μπακιρτζή. Στην «Τρελή Ροδιά» και τον «Ερωτικό Λόγο» συμμετέχει η 35μελής μικτή Χορωδία του Δήμου Γλυκών Νερών Αττικής. Τραγουδούν ακόμη η πενταμελής Χορωδία των μελών του συγκροτήματος και πενταμελές κλιμάκιο της Χορωδίας «Ροξ», η οποία κατά το παρελθόν έχει συνεργαστεί με τους Χειμερινούς Κολυμβητές σε δίσκους και συναυλίες.
Τα μέλη των Χειμερινών Κολυμβητών είναι οι: Κώστας Βόμβολος (ακορντεόν, καλίμπα), Αργύρης Μπακιρτζής (φωνή), Χάρης Παπαδόπουλος (μπουζούκι, μπαγλαμάς, πιάνο, φωνή), Δημήτρης Πολυζωίδης (βιόλα, βιολί), Μιχάλης Σιγανίδης (κιθάρα, κοντραμπάσο, μαντολίνο, φωνή), Κώστας Σιδέρης (φωνή), Γιώργος Ταμκατζόγλου (κιθάρες).

02 Νοεμβρίου 2007

Κατερίνα Γώγου (Μετρονόμος, τεύχος 22)





Κατερίνα Γώγου


-μια μικρή αναφορά στην “οργισμένη” ποιήτρια και μια ματιά στην παρουσία της στην ελληνική δισκογραφία-

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Κατερίνα Γώγου

Για τους πολλούς, η Κατερίνα Γώγου είναι γνωστή σαν μια καλή ηθοποιός του παλαιού ελληνικού κινηματογράφου. Η εικόνα του χαριτωμένου, ατίθασου, τσαμπουκαλεμένου τρελοκόριτσου είναι αποτυπωμένη στις πάμπολλες ελληνικές ταινίες, κυρίως της Φίνος Φιλμ, αλλά και στη μνήμη των Ελλήνων.
Η Γώγου – ηθοποιός όμως, των δεκαετιών του ’60 και του ’70, συμπορεύτηκε, από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, παράλληλα με τη ηθοποιία, και με την ποίηση. Παρουσίασε, μέσα από τα ραγισμένα ποιήματά της, ένα ξεχωριστό ποιητικό πρόσωπο, που σημάδεψε την ελληνική ποίηση.

«Εν αρχή ην το Χάος»*

Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα την 1η Ιούνη 1940. Από πολύ μικρή, 5 χρονών, ως παιδί – θαύμα, δούλεψε σε παιδικούς θιάσους και στη συνέχεια επαγγελματικά, σαν ηθοποιός στον κινηματογράφο και στο θέατρο. Συμμετείχε σε πολλές ταινίες(“Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο/1959”, “Άπονη ζωή/1964”, “Δεσποινίς Διευθυντής/1964”, “Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα/1965”, “Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση/1971” κ.ά.) , ενώ στο θέατρο έπαιξε από επιθεώρηση μέχρι τραγωδία(θίασος Κ. Κουν). Πρωταγωνίστησε στις εξής ταινίες : α) «Το … βαρύ πεπόνι»(Π. Τάσιου, 1977 – κέρδισε το Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), β) «Παραγγελιά»(Π. Τάσιου, 1980 – μέρος της ταινίας βασίζεται σε ποιήματά της) και γ) «Όστρια»(Α. Θωμόπουλου, 1984 / συνεργάστηκε στο σενάριο / πήρε το Κρατικό Βραβείο Ερμηνείας και μοιράστηκε το Βραβείο Σεναρίου με τον Α. Θωμόπουλο).
Η Κατερίνα Γώγου παντρεύτηκε τον σκηνοθέτη Παύλο Τάσιο και απέκτησαν μια κόρη, την Μυρτώ Τάσιου.1

«Εν αρχή ην ο Πόνος»*

Αμέσως, με την εμφάνιση της πρώτης της ποιητικής συλλογής, ξεκίνησε, όπως γράφτηκε, η “μεταφορά” της «από τα πλατό της Φίνος στο πλατό των Εξαρχείων, χώροι απατημένης φαντασίας και οι δύο». Εξ αρχής άσκησαν γοητεία πάνω της «ο κόσμος του εξαναγκασμένου περιθωρίου» και «ο χώρος της μαχόμενης αναρχίας τροτσκιστικών καταβολών», αλλά, εν συνεχεία, καταβυθίστηκε «στην περιοχή των ευφορικών ουσιών» και «στην πολιτικοποιημένη, όπως όπως, ψυχεδέλεια». Μπορεί η Κατερίνα Γώγου να «υπονόμευσε τον ποιητικό της βίο από τις δυστροπίες και τις ατοπίες της πολιτείας της» κατάφερε όμως να μας παραδώσει ακέραια τα ποιήματά της.2
Η ατίθαση και σπαρακτική ποιητική φωνή της Γώγου έγινε, τόσο η φωνή της δικής της μεταπολεμικής γενιάς, όσο και της μεταπολιτευτικής γενιάς, αλλά και των ακόμη νεότερων. Μέσα από τα ποιήματά της, αυτή η ασυμβίβαστη και, συνάμα, ευαίσθητη ποιήτρια έκανε τον πόνο της στίχους και αποτύπωσε μέσα από τις ποιητικές της κραυγές όλη την αθλιότητα που υπήρχε γύρω της. Η Γώγου, μια γνήσια “δακρυσμένη ψυχή”, κατά την τσεχοφική ορολογία, “συνομίλησε”, κυρίως, με τους νέους. Όπως ειπώθηκε, «έκανε ποίηση σε μια εποχή που άλλοι “ποιητές” έκαναν δημόσιες σχέσεις», γι’ αυτό και ήταν έξω από τα εκδοτικά και κάθε λογής κυκλώματα και κλίκες. Παρόλα αυτά όμως, σύμφωνα με τις δηλώσεις του ίδιου του εκδότη της Θανάση Καστανιώτη, τα ποιητικά της βιβλία πούλαγαν από 40.000 αντίτυπα(!), αριθμό που μέχρι τότε είχαν πιάσει μόνο ο Ελύτης ή ο Ρίτσος τη μεταπολίτευση!3
Το ποιητικό της έργο κυκλοφορεί σε επτά(7) ποιητικές συλλογές : α) «Τρία κλικ αριστερά»(εκδ. Καστανιώτη, 1978), β) «Ιδιώνυμο» (εκδ. Καστανιώτη, 1980), γ) «Το ξύλινο παλτό» (εκδ. Καστανιώτη, 1982), δ) «Απόντες» (εκδ. Καστανιώτη, 1986), ε) «Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών» (εκδ. Καστανιώτη, 1988), στ) «Νόστος» (εκδ. Νέα Σύνορα – Α.Α. Λιβάνη, 1990) και ζ) «Με λένε Οδύσσεια» (εκδ. Καστανιώτη, 2002 / μεταθανάτια έκδοση).

«Στο δρόμο» της ελληνικής δισκογραφίας4

Την πιο ουσιαστική προσέγγιση στην ποίηση της Κατερίνας Γώγου, με την έννοια ότι αποτελεί μια ολοκληρωμένη δισκογραφική πρόταση, αποτελεί ο δίσκος «Στο δρόμο»(LP, COLUMBIA 71155, 1981 & CD, EMI 833664, 1995) σε μουσική Κυριάκου Σφέτσα. Ο δίσκος αυτός αποτελεί το soundtrack της ταινίας «Παραγγελιά»(1980 – Βραβείο καλύτερης μουσικής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης) και η ίδια η Γώγου ερμηνεύει ποιήματά της από τις συλλογές της «Τρία κλικ αριστερά» και «Ιδιώνυμο».
Περιλαμβάνονται τα εξής εννέα(9) ποιήματα : «Η ζωή μας είναι σουγιάδες», «Θέλω να κουβεντιάσω», «Μοναξιά», «Κανείς δεν θα γλυτώσει», «Πάει αυτό ήταν», «Κοίτα πως χάνονται οι δρόμοι», «Καμιά φορά», «Πόσο νωρίς φεύγει το φως», «Θα ’ρθει καιρός».
Αξίζει να “δώσουμε” το λόγο στον ίδιον τον Κυριάκο Σφέτσα, ο οποίος αφηγείται πολύ χαρακτηριστικά το πώς έγραψε τη μουσική για την «Παραγγελιά» και πως μελοποίησε την ποίηση της Κατερίνας Γώγου :
«Κατά τα μέσα του Ιουλίου του ’80 ο Παύλος Τάσιος κι η Κατερίνα Γώγου με καλούν να μιλήσουμε για την ταινία…Βλέπω το υλικό στη μουβιόλα… Την ιστορία του Κοεμτζή την είχα ακουστά μέσα σε άκρες… Αποδέχομαι την πρόταση, παίρνω υπό μάλης τα ποιήματα της Κατερίνας…Έχω στο μυαλό μου και στην οπτική μου μνήμη, όσες εικόνες μπόρεσα να συγκρατήσω από τη μουβιόλα. Στο αναλόγιο του πιάνου τα ποιήματα της Γώγου και είμαι “φτιαγμένος” από την τραγική ιστορία του Κοεμτζή… Γράφω λοιπόν, κάποια αιχμηρά κομμάτια και δυο μπαλάντες, όπου το μπλουζ, το ροκ, η τζαζ κι ο αυτοσχεδιασμός σε ανατολίζουσες και δυτικότροπες εκδοχές συμβιώνουν πονετικά, αλλά πάντα σε μια ρέουσα έξαρση…Όταν επέστρεψα για την ηχοληψία, τους είπα, “έχουμε να κάνουμε με πράγματα που μας πάνε αλλού. Έχουμε να υπηρετήσουμε μια φλόγωση, ένα φοβερό συγκινησιακό πάθος κι ένα πεδίο που στις ρήξεις του δεν υπακούει στα κοινά πλαίσια της λογικής. Κι ο μόνος τρόπος να σταθούμε δίπλα του, είναι να του δοθούμε αισθαντικά…Και να που όλοι μας, από τις πρώτες κιόλας ηχογραφήσεις παθαίνουμε…Η αξέχαστή μου Κατερίνα, αναρχικώς κι ευθέως εκδηλωτική, τρέμει από τη χαρά της…
Η μουσική πρόταση της ταινίας υπεδείκνυε τρόπους εναλλακτικής έκφρασης. Θέλω να πιστεύω πως βοήθησε νεότερους μουσικούς εκείνης της εποχής. Κάποιους που δεν είχαν την τύχη να θητεύσουν και εκτός Ελλάδας. Όμως, έτσι κι αλλιώς, ο μουσικός δημιουργός δεν φτιάχνεται μόνο από τις νότες…
Η Κατερίνα Γώγου εμφανιζόταν, σε ανάλογες με τα ποιήματά της sequences της ταινίας, ως κορυφαία θα έλεγα ενός αόρατου χορού, επιχειρώντας ίσως να σχολιάσει ή και να εξορκίσει το κακό, πότε ταυτισμένη με τη δραματική φιγούρα του τραγικού ήρωα, πότε πιο απόμακρη κι αινιγματική, προσκαλώντας μας σε μια συμμετοχή και την δια μέσου αυτής κάθαρσής μας, αφού έτσι κι αλλιώς μας θεωρούσε όλους υπεύθυνους για το κακό που είχε συμβεί, αναιρώντας μας το δικαίωμα να αποτελούμε σιωπηλή πλειοψηφία, και επιζητώντας να μας πείσει ότι ζούμε όλοι σε μια σάπια, από κάθε πλευρά, κοινωνία, για την οποία φυσικά είμαστε άκρως υπεύθυνοι, χωρίς καμία εξαίρεση.»5.
Το 1990 κυκλοφόρησε η συλλογή «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ 2»(LP & CD, EMI 170323/480752), όπου περιλαμβάνει το κομμάτι «Θέλω να κουβεντιάσω», που το ερμηνεύει η Κατερίνα Γώγου, από το LP «Στο δρόμο», το οποίο το 1995 κυκλοφόρησε και σε CD από την EMI.
Το 1998 κυκλοφόρησε το CD των “Magic De Spell” «Τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών»(FM RECORDS 458). Στη δισκογραφική αυτή δουλειά του γνωστού ελληνικού ροκ συγκροτήματος εμπεριέχεται και το τραγούδι «Εμένα οι φίλοι μου» σε ποίηση Κατερίνας Γώγου από τη συλλογή της «Τρία κλικ αριστερά».6
Τέλος, το 2001, κυκλοφόρησε από τη MINOS η κασετίνα «70 ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ», στην οποία υπάρχει και δεύτερο κομμάτι από τη δουλειά «Στο δρόμο», πάλι με ερμηνεύτρια τη Γώγου, συγκεκριμένα το «Θα ‘ρθει καιρός».

Το τέλος7

Είμαι ένα κομματάκι τ’ ουρανού
Τετράγωνο, ολομόναχο, φωτισμένο.
Κατερίνα Γώγου

«Η Κατερίνα ήταν μια ταραγμένη ψυχή. Ένιωθε σαν αγρίμι παγιδευμένο, ήταν διαρκώς σε διωγμό. Μια λέξη μπορούσε να την πληγώσει, μια κίνηση να την ταπεινώσει. Δυο μήνες πριν πεθάνει την συνάντησα τυχαία. Ήταν γερασμένη, σαν μάγισσα από παραμύθι, με άσπρα μαλλιά, ατημέλητη, με βραχνή φωνή…Η Κατερίνα πέθανε αγρίμι όπως έζησε και σαν αγρίμι.».
Νίκος Κούνδουρος
Σκηνοθέτης

«Το τελευταίο χρόνο ένιωθε πως είχε κλείσει ο κύκλος της. Τις τρεις τελευταίες μέρες γύρισε στο σπίτι που μεγάλωσε, στης γιαγιάς, στο Μεταξουργείο. Μπήκε μέσα στο χαμό…».
Μυρτώ Τάσιου
κόρη της Κατερίνας Γώγου

Η Κατερίνα Γώγου έκλεισε ποιητικά τον βίο της. Επέλεξε να έχει μια ροκ – εν – ρολ αυτοκτονία. Αυτοκτόνησε, παίρνοντας χάπια, στις 3 Οκτώβρη του 1993, σε ηλικία 53 χρονών.


Τάσος Π. Καραντής
tkaranti@otenet.gr