28 Μαρτίου 2011

Φοίβος Οικονομίδης: "ο ντεσπεράντο"


ΦOIBOΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ

Ο ντεσπεράντο

Όσο παράξενο κι αν φαίνεται ένας απελπισμένος, ένας ντεσπεράντο, είνας ένας άνθρωπος γεμάτος ελπίδα δίχως να το ξέρει.
Ο στίχος ενός τραγουδιού ή μια απρόσμενη αγάπη μπορούν να αλλάξουν όλα γύρω του. Αφουγκράζεται και πάλι τον εαυτό του και ανακαλύπτει τις ανεξάντλητες δυνάμεις που κρύβονται μέσα του. Διχασμένος, γεμάτος πίκρες, καημούς, απογοητεύσεις. Και όμως όλα τα άσχημα συναισθήματα αποτελούν κίνητρο ώστε να αναζητήσει το ακατανίκητο ρεύμα της ζωής που θα τον μεταμορφώσει και έχει διάφορες ονομασίες: αγάπη, συμπάθεια, αλληλεγγύη, έρωτας, φιλία, ένας καλύτερος κόσμος.
Ο Μετρονόμος έχει τη χαρά να προσφέρει στους φίλους του τραγουδιού μια εναλλακτική πρόταση. Το νέο cd του Φοίβου Οικονομίδη «Ο ντεσπράντο» που έχει ένα δικό του χρώμα κι έναν παράξενο ρομαντισμό στη μελωδία, το στίχο και την ερμηνεία των τραγουδιών σε πείσμα της δύσκολης και κυνικής εποχής που ζούμε.
Καλή ακρόαση!
-----

Ο Φοίβος Οικονομίδης γεννήθηκε στην Αθήνα, στην περιοχή των Εξαρχείων.
Υπήρξε ελεύθερος τραγουδιστής – τραγουδοποιός στην Αθήνα, στο Παρίσι, στο Άμστερνταμ. Το 1975 συμμετέχοντας στην νεανική «Ομάδα των Έξι» έκαναν την ταινία «Ο αγώνας» που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης την ίδια χρονιά από την Κριτική Επιτροπή και το κοινό.
Τα τραγούδια της ταινίας έγραψε ο Φ. Οικονομίδης, όπως το «Πέραμα» που ακούστηκαν την ίδια χρονιά σε συναυλίες και εκδηλώσεις.
Απόφοιτος της Νομικής Σχολής Αθηνών, συνέχισε σπουδές στο εξωτερικό. Σήμερα είναι διδάκτωρ Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού
Ασχολήθηκε και συνεχίζει να ασχολείται επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία. Δούλεψε σε μεγάλες αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά ενώ συνεργάστηκε και με τον ξένο Τύπο.
Ταξίδεψε σε πολλές χώρες του κόσμου ως ερευνητής. Έχει εκδώσει αρκετά βιβλία ιστορικής έρευνας αλλά και λογοτεχνίας.
Τα τελευταία χρόνια ξαναγύρισε στην παλιά του αγάπη, το τραγούδι, που αναμφίβολα υπήρξε ένα ιδιαίτερο κομμάτι της ζωής του. Ίσως το πιο αγαπημένο.
Η πρώτη του δισκογραφική δουλειά ήταν «Ο ωραίος σου εαυτός» (Αυλός, 2005).

23 Μαρτίου 2011

Χρήστος Λεοντής - Δημήτρης Λέντζος: "Έρωτας Αρχάγγελος"



Χρήστος Λεοντής – Δημήτρης Λέντζος

Έρωτας Αρχάγγελος

Καταχνιά, Ανάσταση Ονείρων, Δώδεκα Παρά Πέντε, Αχ! Έρωτα, Καπνισμένο Τσουκάλι, Παραστάσεις, είναι κάποιοι από τους δίσκους-κύκλους τραγουδιών του Χρήστου Λεοντή που έδωσαν το στίγμα τους και γράψανε τις δικές τους ανεξίτηλες σελίδες στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια, Που να χωρέσει τ’ όνειρο, Λούζεται η αγάπη μου, Αχ έρωτα, Αυτά τα κόκκινα σημάδια, Τούτες τις μέρες, Και να αδερφέ μου, Μια φορά κι έναν καιρό, Το στρείδι και το μαργαριτάρι, Ξενιτεμένο μου πουλί, είναι κάποια από τα θαυμάσια διαχρονικά τραγούδια που «χάρισε» ο Λεοντής στους Έλληνες.

Στ. Καζαντζίδης, Μαρινέλα, Ν. Ξυλούρης, Μ. Μητσιάς, Τ. Τσανακλίδου, είναι ορισμένοι από τους τραγουδιστές με τους οποίους συνεργάστηκε. Κ. Βίρβος, Λ. Παπαδόπουλος, Γ. Νεγρεπόντης, Φρ. Γκ. Λόρκα, Γ. Ρίτσος, Π. Νερούντα, είναι ορισμένοι από τους ποιητές και στιχουργούς που μελοποίησε.

Δεκατρία χρόνια μετά την τελευταία δισκογραφική δουλειά του – καθώς συνειδητά αφοσιώθηκε στη μουσική για το θέατρο – ο Χρήστος Λεοντής, επιστρέφει στη δισκογραφία και παρουσιάζει τον καινούργιο κύκλο τραγουδιών του, με τίτλο Έρωτας Αρχάγγελος.

Δεκαπέντε τραγούδια σε στίχους του Δημήτρη Λέντζου και ερμηνευτές τον Δημήτρη Μητροπάνο, το Νίκο Δημητράτο, τον Παντελή Θαλασσινό, τον Δώρου Δημοσθένους, την Μαρία Σουλτάτου και την Ιωάννα Φόρτη.

«Πρόκειται για λαϊκά τραγούδια –μας λέει ο Χρήστος Λεοντής - που διαφέρουν από τα υπόλοιπα επειδή εκτρέπονται λίγο από την τρέχουσα νοοτροπία και κατά πολύ από τη νοοτροπία της τηλεόρασης. Δηλαδή υπάρχουν ζεϊμπέκικα, χασάπικα αλλά και τραγούδια μπαλάντες. Άλλα πάλι που είναι αφηγηματικά, άλλα άκρως ερωτικά ή ρομαντικά που σου δημιουργούν μια συγκίνηση και μια τρυφερότητα. Μεγάλη ποικιλία ρυθμών και καταστάσεων».
Το εξώφυλλο του CD φιλοτεχνείται από τον νέο ταλαντούχο ζωγράφο Στέφανο Ρόκο ενώ στο ένθετο περιλαμβάνονται οι στίχοι των τραγουδιών που κοσμούνται με ειδικά σκίτσα του Ρόκου εμπνευσμένα από αυτούς.

20 Μαρτίου 2011

Πάνος Χρυσοστόμου: "Είμαι... blogger και είμαι καλά!"

Πάνος Χρυσοστόμου

Είμαι… blogger και είμαι καλά!

ISBN 978-960-88528-4-6,
Σελίδες: 236, Σχήμα: 14 x 21

«Ήταν θυμάμαι μια Κυριακή 20 Μαΐου, που “ανέβηκε” αυτό το “ιστολόγιο”.
Έκτοτε λοιπόν μπορώ να υπολογίζω δικαίως το …«πόσων Μαΐων είμαι»!
Είμαι “blogger” λοιπόν!
Παλιά νομίζω ήμουν και «κανονικός» άνθρωπος. Μπορεί να ξαναγίνω πάλι αργότερα.
Δεν το ‘χω σκεφτεί πολύ...
Κι αν έκανα και λάθη, συγχώρησε με…
Θα τα ξανακάνω οπωσδήποτε !»

Το νέο βιβλίο του Πάνου Χρυσοστόμου για τα blogs και το διαδίκτυο,
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Μετρονόμος», με χορηγό επικοινωνίας την ΕΡΤ.

14 Μαρτίου 2011

Συνέντευξη του Μανώλη Ρασούλη στο Μετρονόμο - τεύχος 12 (2004)

Καλά ταξίδια, Μανώλη Ρασούλη.
blog ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ


Μανώλης Ρασούλης

Συνήθης ύποπτος

του Θανάση Συλιβού

Μεσημέρι Σαββάτου συνάντησα το Μανώλη Ρασούλη τυχαία στην Πανεπιστημίου. Είχε έρθει στην Αθήνα, για δύο δίσκους που ετοιμάζει, έναν με τον Γιάννη Γλέζο και έναν με τον Χάρη Παπαδόπουλο. Είχαμε να συναντηθούμε περίπου ένα χρόνο, από τη Θεσσαλονίκη. Όπως πάντα, συνεπής, εδώ και δεκαετίες, στη βασική του ιδέα ότι «η Ελλάδα από φύση και θέση πρέπει να στραφεί προς τον πολιτισμό και όχι καταστροφικά προς τον μιλιταρισμό, ώστε να παίξει ένα πρωτοποριακό ρόλο στο παγκόσμιο γίγνεσθαι αντί να είναι ουραγός όπως τώρα». Τα είπαμε για λίγο στο «πόδι» και κλείσαμε ραντεβού για τη συνέντευξη που ακολουθεί. Bρεθήκαμε στο υπόγειο του δισκοπωλείου Μusic Corner και η συζήτηση φούντωσε για τα καλά, πριν ακόμα βάλω το κασετοφωνάκι να γράφει:
Θ. Σ.
-----
Μ. Ρασούλης: Έχουμε αρχίσει τη συζήτηση και λέμε ότι σ΄αυτή τη μικρή ανάδελφη χώρα που ζούμε, είναι μεν αγαπημένη, αλλά φύσει και θέσει της λείπει το φιλότιμο. Εγώ που είμαι ένας καλλιτέχνης ο οποίος δεν πλαισιώνεται από σκληρούς μάνατζερ και δεν είναι και ο ίδιος επιχειρηματίας, βλέπω ότι και σαράντα χρόνια σουξέ να κάνεις τσίμα-τσίμα θα είσαι. Απλώς θα επιβιώνεις σαν προλετάριος του πνεύματος.

Θ. Συλιβός: Πέρα από το καλλιτεχνικό μέρος έχεις να παλέψεις και ένα άλλο κομμάτι...

Ακριβώς. Σαν παράδειγμα ο Μάνος ο Λοΐζος, που μαζί ζήσαμε μιαν άλλη εποχή που δεν υπήρχαν αυτοί οι σκληροί μάνατζερ. Τότε βάδιζες σε κινούμενη άμμο, βούλιαζες και δεν το καταλάβαινες. Τώρα δεν ξέρω κατά πόσο είναι αντιστρέψιμο, βλέπεις όμως ότι οι περισσότεροι, λίγο εώς πολύ, ιδιαίτερα στο χώρο αυτό, γίνονται επιχειρηματίες. Ο Πανταζής αγοράζει ομάδες, ο άλλος σώβρακα και όταν εσύ προσπαθείς να συλλάβεις το αιθέριο, να το αφομοιώσεις και να προτρέψεις για να απεγκλωβίσεις αυτό το μεγαλείο του μέσου πολίτη, στην πέφτουν τα κυκλώματα. Γιατί τα κυκλώματα, οι μηχανισμοί δουλέυουν για τα συμφέροντά τους. Και εκεί που έπρεπε το Υπουργείο Πολιτισμού να διαιτητεύει ανάμεσα στην τρυφερότητα, την ευαισθησία του καλλιτέχνη και στο μηχανιστικό μέρος, παίρνει το μέρος του δυνατού. Εκτός και αν κάνεις μόνο σου σκληρό image maker, όπως κάνουν ορισμένοι ακατονόμαστοι και είναι πια και αυτοί συγκυβερνώντες. Με αυτούς θα πάνε οι πολιτικάντες γιατί οι πολιτικοί μας δεν είναι πολιτικοί, δεν αντιλαμβάνονται στο βάθος τα πράγματα πάνε με τους τρέχοντες. Από το '63 που ήρθα στην Αθήνα, παίζαμε και τραγουδούσαμε καμιά φορά στις μπουάτ στην Πλάκα. Πηγαίναμε με τον Μάνο, ερχόντουσαν διάφοροι και λέγαμε μερικά τραγούδια, έτσι αφιλοκερδώς. Οι μπουάτ ήτανε «κέντρα διερχομένων». Ο καθένας ανέβαινε και έλεγε ένα τραγούδι, ένα ποιήμα, ένα ανέκδοτο...

Xωρίς εμπορικές σκοπιμότητες.

Όχι! Υπήρχε ένας αλτρουϊσμός που δεν μπορείς να τον εξηγήσεις. Υπήρχε ενστικτωδώς αλλά και εξ αντικειμένου γιατί η κοινωνία ήταν παρούσα. Υπήρχε ένας ηλεκτρισμός, ένα όραμα στο ορίζοντα. Πολύ δραματική κατάσταση, αλλά ήμασταν νιάτα. Θέλαμε να συμβάλουμε στον κοινωνικό αγώνα, όχι σε μια μετατροπή - ανατροπή. Σε μια μετουσίωση διαφόρων πραγμάτων ή υποστήριξη κάποιων αξιών που η ίδια η κοινωνία από τις αντιφάσεις της καταργούσε και έτσι μας βρήκε ο αγώνας με πολλές εκφάνσεις. Στο καλλιτεχνιλίκι προσπαθούσαμε να συλλάβουμε τα δρώμενα και να τα μετρατρέψουμε σε καλλιτεχνία. Τότε σπούδαζα σκηνοθεσία κινηματογράφου στη σχολή Σταυράκου και όλα προσπαθούσα να τα δω μέσα από μια κινηματογραφική κάμερα. Ακόμα και τώρα αυτό κάνω. Με βοήθησε πολύ στην εικονοπλασία των στίχων και βέβαια δεν ήταν μόνο αυτή η θητεία μου. Ήταν το ότι έγραψα πολλά πράγματα τότε στις εφημερίδες, ιδιαίτερα της αριστεράς. Έγραφα κάποια σχόλια στα οποία έπρεπε να είμαι τηλεγραφικός.

Δεν είχες στο μυαλό σου να γίνεις στιχουργός;

Όχι, ως τραγουδιστή με θέλανε όλοι. Όταν γύρισα από το Λονδίνο κάναμε πρόβες με το Μαρκόπουλο να τραγουδήσω τον Ήλιο τον πρώτο. Ο Λοΐζος από το '65 με είχε βάλει και τραγουδούσα σε μια ταινία, μετά με πήγε σε μια μπουάτ, τα Ταβάνια, να πιάσω δουλειά, που είχε φύγει ο Πουλόπουλος. Αλλά πάντα μέσα μου ήθελα κάτι βαθύτερο. Στα ποιήματα γράφεις ωραίες εικόνες μέχρι που καταλήγεις στα ερέβη αλλά όταν γράφεις ένα τραγούδι το δοκιμάζεις πρώτα –όχι με την παθητική έννοια– στο στόμα ενός σκουπιδιάρη διότι του ανήκει. Το τραγούδι είναι η τέχνη του απλού καθημερινού ανθρώπου. Ο Τσιτσάνης από την απλότητα και την ουσιαστικότητα του ανθρώπου άντλησε, δεν τα σκαρφίστηκε. Αυτό είναι ένα ρεύμα το οποίο διέπει δύο πόλους: αυτόν που εκπέμπει και αυτόν που δέχεται. Το τραγούδι επειδή είναι εθνικό συμβάν είναι και ένα πατριωτικό καθήκον. Να έχεις την διαύγεια και την ευθύνη να συμπράτεις και να το κατευθύνεις κατά κάποιο τρόπο στις βασικές του αξίες. Να κάνεις και το ρόλο της προβλήτας, να σπας τα κύματα του εγχώριου μάρκετινγκ.

Στην τέχνη της στιχουργίας, τι θέματα σε απασχολούν;

Με κατατρώνε τα θέματα της ανθρωπότητας. Βέβαια ο κόσμος έχει και τις στιγμές τις ανάλαφρες. Μ΄ αρέσουν και οι μπουρμπουλήθρες, αλλά το να κάνω μόνο μπουρμπουλήθρες, την ώρα που γίνεται της Βαγδάτης, θα πρέπει να το δικαιολογήσω. Κάποια άνθρωποι είναι πλασμένοι γι΄ αυτό. Να, ο Φοίβος που είναι μπορμπουληθροποιός, βάζει την πρέσα και βγάζει. Εμείς υποτίθεται ότι περάσαμε κάποια πράγματα... Δεν μπορώ να φτύσω τον εαυτό μου που αγωνίστηκα να καταλάβω γιατί αγωνιζόμουνα. Όλα αυτά που λαμβάνουν χώρα μέσα στην κοινωνία πρέπει να τα παίρνουμε υπ' όψη μας και να τα θεματογραφούμε. Ενώ η τρέχουσα κατάσταση είναι ελεύθερη, η αγορά δεν είναι ελεύθερη, δεν είναι ελεύθερη η θεματογραφία. Σου λέει: έλα μωρέ να μην το γράψεις αυτό το τραγούδι. «Σχεδόν πενήντα χρόνια βάσανα και διωγμοί» και ο κύριος Μάτσας να λέει αλλάξτε το, να το κάνουμε ένα ερωτικό τραγούδι. Το έλεγαν με όμορφο τρόπο αλλά τώρα το έχουν επιβάλει, με τη δικαιολογία «δεν τα αγοράζουν τ' άλλα». Έχουν δημιουργήσει στον κόσμο, την απάθεια, την λοβοτομή, να μην σκέφτεται με το κριτήριό του σε ετοιμότητα, για να συνδυάζει τα ατομικά του με το τι συμβαίνει γύρω του. Δεν μπορείς να ζεις σαν τον χαύτα. Να γίνεται της Βαγδάτης, να κλιμακώνεται ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος και εσύ να είσαι με το κοτεράκι σου και να λες τι ωραία που είναι όλα. Εντάξει, να το βλέπεις και αυτό, αλλά όταν χαλαρώνεις είναι για να σκεφτείς και να αποκτήσεις μια γνώση, γιατί ζεις. Τα προπαγανδίζουν όλα, ότι η ζωή είναι μέσα σε μια πισίνα... Έτσι έχουν κάνει και το τραγούδι.

Δισκογραφικά έχεις περάσει από όλες σχεδόν τις εταιρείες.

Το κύκλωμα θέλει να σε στίψει και να σε πετάξει στον κάδο εν ριπή οφθαλμού. Αυτό το είδα πολύ καθαρά, εν ονόματι του εμπορικού περιγράμματος του τραγουδιστή. Από ένστικτο ήθελα να κινούμαι σε όλες τις εταιρείες για να διαλέγω τραγουδιστές. Αυτό το πράγμα οι εταιρείες δεν το είδαν θετικό και όλες θεωρήσαν ότι αφού δεν ήμουν αποκλειστικός στην κάθε μια, να με κυνηγήσουν. Με είχανε σαν θαλαμηπόλο, αλλά εγώ με τα βιβλία μου, τα άρθρα και τις παρεμβάσεις δίνω ένα ιδεολογικό και ηθικό στίγμα. Από ΄κει και πέρα, ο καθένας το μισοκαταλαβαίνει, δηλαδή ότι εδώ είμαστε. Βέβαια δεν λείπει η λασπολογία από τα χοντρά κυκλώματα, ότι είμαστε παράξενοι, ότι είμαστε «εκτός».

Είναι συνηθισμένο σήμερα να θεωρήσε περιθώριο και παράξενος, όταν λες τα πράγματα με το όνομά τους...

Βγαίνω και σου δίνω συνέντευξη, βγαίνω στους σταθμούς, έχω γράψει σε όλες τις εφημερίδες της Ελλάδας και συνεχώς μου λένε είσαι στο περιθώριο. Δεν το καταλαβαίνω. Επειδή δεν γλείφω τις κάλτσες του καθενός; Δεν έχω κανένα πνεύμα αντιλογίας απέναντι στους πολιτικούς, απέναντι στον Κόκκαλη, αλλά πρέπει να υπερασπιστώ τη φύση και την θέση της τέχνης. Αν η τέχνη είναι απειλητική από την φύση της, να πάνε να βρούνε το Θεό να του διαμαρτυρηθούνε. Η τέχνη δεν μπορεί να είναι κωλοσφούγγι των πολιτικών. Δεν θέλουν να συνεργαστούμε και να συζητήσουμε. Θέλουνε εξ΄ αρχής να επιβάλουνε κάποιους όρους, κάποια πλαίσια, τα οποία δεν οδηγούν την κοινωνία. Επειδή θέλει ο άλλος τον καλλιτέχνη να τον κάνει σκυλάκι του Παυλόφ; Αυτά που σου λέω τώρα εμπεριέχουν την κοινή λογική και δεν λέω ψυχεδέλειες. Έχω κάνει μια ολόκληρη ανάλυση για το που πάσχει το ελληνικό τραγούδι και σαν ψυχολογική αξία και σαν αισθητική και η πρότασή μου είναι ότι τα δημοσιεύω κατά καιρούς σε κάποια έντυπα. Ποιός τα λαμβάνει υπ' όψη; Διότι εδώ η παραοικονομία είναι πάνω από την οικονομία, ο λαϊκισμός πάνω από τη λαϊκότητα, ο πολιτικαντισμός πάνω από την πολιτική και δεν έχουμε βρει σοβαρούς ανθρώπους μέσα στους ιθύνοντες να συζητήσουν και να καταλήξουν κάπου. Αυτά είναι πράγματα τα οποία δείχνουν ότι μια χώρα είναι στον αέρα. Εγώ ως δραματουργός πρέπει να τα αντιλαμβάνομαι αυτά, να τα καταγράφω με έναν τρόπο ώστε να είναι επεξεργασμένα και να πηγαίνουν στην ψυχή του κόσμου, να τον απελευθερώνουν. Δεν θέλω να δίνω γροθιές στο στομάχι. Θέλω να καταργώ τις αγκυλώσεις και να δημιουργώ την προϋπόθεση οι άνθρωποι να συσκέπτονται και να σκέπτονται, να εμβαθύνουν και να κατακτούν ένα γραμμάριο γνώσης από ΄κει και πέρα.

Να ξεφεύγουν από τον συρφετό.

Πολλές φορές ο λαός γίνεται συρφετός, γίνεται όχλος, μάζα, ορισμένες φορές ...μπάζα. Αυτά τα βλέπω και στον εαυτό μου. Δεν είμαι εγώ ο κάλλιστος και οι άλλοι είναι οι χείριστοι. Είμαστε μια αλληλοεξάρτηση, μια αλληλουχία. Και εγώ γι΄ αυτούς γράφω. Αν είναι να τα γράφω για τον εαυτό μου και για τον κάθε κριτικό, δεν θα έγραφα τουλάχιστον τραγούδι. Αλλά σου λέω ότι αυτά είναι μέρος της έρευνάς μου ως προς εμένα και ως προς τι συμβαίνει στον ορθολογισμό.

Τι σου προσφέρει το να γράφεις στίχους;

Καλυτερεύω τον εαυτό μου με το να κάνω αυτή τη δουλειά. Αλλιώς γίνεσαι εγωκεντρικός και αρχίζεις να ξεκινάς από το πολύ «εγώ σου» και να καταλήγεις στο «εγώ σου». Αυτός είναι και ο νόμος της ζούγκλας και το αποδέχεται και ο Υπουργός Πολιτισμού που είναι και συνταγματολόγος. Καταργώντας το σύνταγμα, κάνει δραστηριότητες επιλεκτικά. Σου λέει θα δίνω τα πακέτα εκεί που θα με βοηθήσουνε να γίνω πρωθυπουργός. Αυτά τα πράγματα είναι εις βάρος του δημόσιου συμφέροντος διότι δεν έχεις το ιδεώδες για να προτρέπεις τους πολίτες, κάνεις ο ίδιος μαλαγανιές και φαίνεσαι. Γιατί δεν μπορεί εγώ, που μου παίρνεις συνέντευξη, με ξέρεις εδώ και δεκαπέντε χρόνια και με ρωτάς να σου πω τη γνώμη μου για το τραγούδι, όταν πήγα στο γραφείο του υπουργού και του λέω «η Μερκούρη χωρίς να της το ζητήσω πριν 17 χρόνια μου έδωσε 10 συναυλίες μπορείς να δώσεις κι εσύ 10», να μου λέει «ποιος είστε εσείς και τι κάνετε;». Όχι ότι δεν με ήξερε. Αλλά εκείνη τη στιγμή μ΄αυτά που είπε με πολέμησε στα ίσα, με κατέστρεψε. Δεν είχε και το δικαίωμα. Γιατί το σύνταγμα λέει ότι είμαστε ...σχεδόν ίσοι. Εγώ δεν του έκανα τίποτα. Ζήτησα ραντεβού, πήγα στο γραφείο του, του είπα αυτά. Δηλαδή όταν τραγουδάει όλη η Ελλάδα «βρε δεν είναι εδώ το Σούλι, εδώ είναι του Ρασούλη» και αυτός δεν με ξέρει, ή σε ζει σε άλλο πλανήτη ή δεν ξέρω... Δηλαδή με ήξερε η Μερκούρη και ο Βενιζέλος που ζούμε στην ίδια πόλη, τη Θεσσαλονίκη, δεν με ήξερε; Θέλω να πω ότι είναι σκάνδαλο αυτό το πράγμα. Με αυτούς τους ανθρώπους δεν πρόκειται να προχωρήσει η Ελλάδα. Οι νοοτροπίες αυτές πρέπει να εγκλωβιστούνε και να υποσταλούνε διότι για την Ελλάδα δεν είναι ωραία εικόνα αυτή.

Όταν γράψατε με τον Πέτρο Βαγιόπουλο το «Αχ Ελλάδα σ΄αγαπώ»...

Εντάξει το «Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ» το είπαμε, λάβαμε όμως και τα μέτρα μας στο τραγιούδι ότι «η πιο γλυκιά πατρίδα είναι η καρδιά». Γράψαμε και ένα άλλο «κάποιοι θένε την Ελλάδα σαν χιονοστιβάδα»... Σχολιάζουμε, δημιουργούμε ετοιμότητα. Aυτά τα λέμε γιατί βασανιζόμαστε με τις σκέψεις πάνω στις μεγάλες αξίες. Τι είναι ο Χριστός; Αναλήφθηκε. Γιατί αναλήφθηκε και δεν μπορώ να αναληφθώ εγώ. Και ας έρθει ένας επιστήμονας να μας πει τι είναι ανάληψη. Και δεν λέω, ποιητική αδεία μπορεί να αναληφθώ μπορεί να γίνω τζουράσικ παρκ. Στη υπερφύση γίνονται πολλά...

Η θρησκεία λέει θα πεθάνεις αλλά θα αναστηθείς.

Η θρησκεία έχει κάνει έναν ιδεολογικό συμβιβασμό, δηλαδή θα πεθάνεις αλλά θα αναστηθείς και ο κοσμάκης γουστάρει. Λέμε: Θεός. Βάζουμε μια λέξη και οριοθετούμε εννοιολογικά κάτι. Εννοούμε τον εαυτό του και κάτι που δεν είναι αυτός. Έχουμε συμφωνήσει ότι ο Θεός είναι τα πάντα. Δηλαδή η λέξη Θεός είναι εξ αρχής συμβατική και τραγελαφική. Και βγαίνει η κυρία Λουκά να υπερασπιστεί τον αληθινό Θεό. Δεν μπορεί δηλαδή ο θεός να υπερασπιστεί τον εαυτό του και θα βγει η κυρία Λουκά να το κάνει. Τώρα σου περιγράφω μια ύλη τεράστια γύρω από την οποιά αντλεί ο δραματουργός. Ό,τι τυχαίνει το ερμηνεύεις και συγροτείς ένα παζλ.

Ποια είναι η σχέση σου με τα λεφτά;

Είμαι γιος εμπόρου. Αγαπώ την αγορά διότι πέρασα τα καλυτερά μου χρόνια στην καρδιά της αγοράς του Ηρακλείου, στο μαγαζί του πατέρα μου. Οι πρώτες μου εμπειρίες είναι να πηγαίνω στις τράπεζες και να πληρώνω τα γραμμάτια. Πιτσιρικάς, να μπαίνω στη σειρά και να βλέπω τον κώλο του μπροστινού μου, να με διώχνουν οι μεγάλοι και τα χέρια μου συνέχεια μέσα στις τσέπες για τα λεφτά, να υδρώνουν. Από τότε δεν θέλω να έχω μέσα στις τσέπες μου λεφτά. Τέλος πάντων είναι μια αντίδραση. Αν είχα στο μυαλό μου να πλουτίσω θα το είχα κάνει. Θα είχα αποκτήσει και πλάτες, θα έλεγα τι ωραίος που είσαι ρε Πανταγιά... Αλλά υπερασπίζομαι κάποιες αξίες πανανθρώπινες, δηλαδή κινδυνεύει όλη η ανθρωπότητα και ΄μεις πάμε να βρούμε μια άκρη, να δούμε τι θα κάνουμε στην παγκοσμιότητα, με αυτή την έννοια και αυτή την ευαισθησία. Πολλές φόρες κάποιοι ενστικτωδώς κάτι καταλαβαίνουν.

Δεν βλέπεις φως στον ορίζοντα;

Δεν λέω ότι σώνει και καλά υπάρχει το απόλυτο σκοτάδι, αλλά αυτοί που ελέγχουν τα διόδια είναι θλιβεροί. Πρέπει ο Υπουργός Πολιτισμού να καταλάβει ότι εδώ έχουμε κάνει σοβαρή δουλειά και όσοι δεν το παραδέχονται είναι εκ του πονηρού και συνεργάτες μιας σκοτεινής κατάστασης εις βάρος της χώρας και αυτό θα φανεί με βιαιότητα κάποια στιγμή. Θα ΄ρθεί ένας Κουφοντίνας και θα τους καθαρίζει μαζικά. Και μετά θα κλαίνε και θα λένε ο δολοφόνος. Όχι, είναι μια ανταπόκριση σ' αυτά που κάνατε. Ο Κουφοντίνας δηλαδή τι ήτανε; Μέσα σ΄ αυτό το χάος, την ανηθικότητα και την αδικία, έγινε μια αντίδραση. Δεν το δικαιολογώ, εγώ δεν θα το έκανα. Βέβαια στην τελική ανάλυση άμα υπάρχει βία θα χρησιμοποιήσεις βία, αλλά τώρα υπάρχει αυτό το ύπουλο πράγμα των αντανακλάσεων στους καθρέφτες, στις αυταπάτες και στις τηλεοράσεις. Εκεί είναι η Αλβανία η δικία μου. Σ΄αυτή την Αλβανία πολεμώ, των παραισθήσεων, των ψευδαισθήσεων, της αληθοφάνειας, της σοβαροφάνειας και εκεί παρεμβαίνω.

Παρεμβαίνεις με το τραγούδι;

Το τραγούδι αποτυπώνει την ψυχή, εκφράζει, γίνεται πραγματικότητα, ψυχική διάσταση του Έλληνα και εμείς δουλεύουμε στην καρδιά της καρδιάς. Άμα καταργείς εμάς, καταργείς ταυτόχρονα την εθνική οντότητα. Και έρχονται τώρα και μου λένε ότι εγώ είμαι ο επικίνδυνος. Ρε μαλάκες αφού όλοι εσείς οι επίσημοι καταργείτε τους κανόνες του παιχνιδιού εγώ είμαι ο συνήθης ύποπτος; Τι να κάνω; Αφού έτσι με μάθαν στο σχολείο. Προσκύνα ρε. Όχι, έλεγε ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, δεν προσκυνώ. Παλέψαμε ενάντια στην χούντα για να προσκυνάμε τον κάθε μαλάκα; Βλέπεις τίποτα εκτός κοινής λογικής σε αυτά που λέω; Δεν απολογούμαι, ούτε θέλω να εντυπωσιάσω. Λέω κάποια πράγματα που έχουν μια ισχύ, ένα αντίκτυπο μέσα στο κοινωνικό πεπραγμένο.

13 Μαρτίου 2011

Γιώργος Σταυρακάκης: "Επέκεινα των Ασμάτων"


Γιώργος Σταυρακάκης

Επέκεινα των Ασμάτων
ISBN 978-960-88528-5-3
Σελίδες: 172, Σχήμα: 12 x 20

Ο τραγουδοποιός και ποιητής Γιώργος Σταυρακάκης αγκυροβολημένος χρόνια στο μπουγάζι του Νότου, μυθολογεί υπό την επήρεια του ζεστού του οίστρου αντιπαραβάλλοντας στον κατακερματισμό της καθημερινότητας και του χρόνου, την ποίηση της προσωπικής επαφής.

Η ποίηση του Γιώργου Σταυρακάκη είναι ποίηση ενός observateur. Η ιδιαίτερη σχέση του με τη γλώσσα, το υλικό με το οποίο η βίωση της εμπειρίας μπορεί να γίνει τέχνη, φέρνει σε απόλυτη ταύτιση το σώμα και την ψυχή των λέξεων.

Τι συμβαίνει όμως όταν ο ποιητής περιορίζει την επαφή του με την πραγματικότητα, και εμένει στην ανάλυση της -έστω και περιορισμένης- επαφής αυτής; Τότε η ευαισθησία πλαταίνει και βαθαίνει, μας λέει ο Φερνάντο Πεσόα.

Ο Γιώργος Σταυρακάκης το γνωρίζει αυτό; Γνωρίζει ότι μέσα μας είναι όλα, αρκεί να τα αναζητήσουμε; Ως ποιητής πάντως έχει κτίσει μια φωλιά (al mio nido), εικόνα την εικόνα, σκέψη τη σκέψη, και γνωρίζει πως το λιμάνι ζηλεύει (le porto gelosa). Διότι η φωλιά περιέχει επίσης το καθρέφτισμα ηλιοβασιλεμάτων, τα οποία -αν μη τι άλλο- γεννούν την αίσθηση της ελευθερίας. Αυτό το «κολπάκι» λοιπόν το ξέρει, όπως γνωρίζει και τον τρόπο να το ενεργοποιεί:

«...κι ένας ουρανός καθρέπτης / να ξεπλένει τα πρόσωπα... - ...ένας έφηβος θάνατος / καθρεπτίζεται στο βλέμμα...».

Η δημιουργία του Γιώργου Σταυρακάκη μοιάζει να συνίσταται κατά κύριο λόγο στην εκπαίδευση των άλλων, να αισθάνονται όλο και περισσότερο για δικό τους λογαριασμό. Και να αισθάνονται όλο και λιγότερο ως προσωπεία κοινωνικών ρόλων. Άλλωστε το ποίημα νοείται και ως αποκρυστάλλωμα μιας φευγαλέας ματιάς στον καθρέπτη. Καθότι στην «συνάντηση» με τον καθρέπτη, συνυπάρχει το «εμείς» και «οι εαυτοί του - εμείς». Και στη βάση αυτής της συνάντησης, αναζητείται, η αλήθεια, η εξιλέωση και η λύτρωση.
Ανάμεσα στον στίχο του τραγουδιού και στον στίχο της ποίησής του, όσον αφορά στο πνεύμα, δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή. Και τις δύο φόρμες τις χειρίζεται με την βαθιά αίσθηση του καθήκοντος που διέπει έναν καθαρόαιμο δημιουργό.

Στους στίχους του: «Ένα όμορφο ψέμα / η αλήθεια ζητάει / και χιλιάδες αλήθειες / το ψέμα σκορπάει», οριοθετείται και ο κόσμος της Τέχνης. Ένας κόσμος που δεν ορέγεται την πνευματική σήψη, την μόλυνση και την χυδαιότητα. Ένας κόσμος που «οι υπήκοοί» του βγαίνουν στον δρόμο, Δονκιχωτικά, με πολλά όνειρα στα ορθάνοιχτα μάτια τους, με βήμα σταθερό, χωρίς να σκοντάφτουν, απαντούν σωστά, υπάρχουν.

09 Μαρτίου 2011

Στέλλα Βλαχογιάννη: "Με λένε Θάνατο"

 
Στέλλα Βλαχογιάννη

Με λένε Θάνατο

ISBN 978-960-88528-9-1
Σελίδες: 48, Σχήμα: 12x20

Η γνωστή δημοσιογράφος, ραδιοφωνική παραγωγός και ποιήτρια, Στέλλα Βλαχογιάννη, εφτά χρόνια μετά τη «Θλίψη του σώματος» (Μικρή Άρκτος, 2003) εκδίδει τη δεύτερη ποιητική της συλλογή, «Με λένε Θάνατο», από τις εκδόσεις Μετρονόμος. Γραφή εύθραυστη, βυθισμένη στις μνήμες των παιδικών χρόνων αλλά και των ενήλικων εποχών, λόγια νοτισμένα με συναίσθημα και σκέψη συνθέτουν ένα ιδιόμορφο ποιητικό σύμπαν στο οποίο τα όνειρα εμπλέκονται με τις σκληρές αλήθειες δημιουργώντας μια υπέρ-ρεαλιστική ατμόσφαιρα. Η Ιωάννα η Μοναχική, του πρώτου βιβλίου, επανέρχεται με τις σκέψεις της, οι Ύμνοι της Μεγάλης Εβδομάδας ακούγονται μέσω προσωπικών προσευχών, ο Παράδεισος εμφανίζει νέες διαστάσεις («Ένας μεγάλος κήπος που παίξαμε και χάσαμε νωρίς νωρίς οπότε γιατί τόση αγωνία για την Αγάπη»;) και ο Θάνατος αποκτά σώμα.

Ένα βιβλίο που επαναφέρει στην ποίηση τη χαμένη της ευαισθησία, την τόλμη στην αποκάλυψη του εαυτού της, την έκθεση:

«Τις λέξεις μου τις έχω πληρώσει πανάκριβα: χρόνια πορφυρά από το αίμα και συναντήσεις λευκές από τον απέραντο φόβο μιας βαθύτερης γνωριμίας. Μου πρότειναν δουλειά: σ’ ένα ακίνητο ποτάμι, να μετρώ τα πρόσωπα που καθρεφτίζονται ολημερίς σαν σε φιλμ το οποίο δεν θα εμφανιστεί ποτέ.
Αρνήθηκα.
Έχω δουλειά –είπα.
Εκτίθεμαι.»

(«Ο Παράδεισος»)

Η Στέλλα Βλαχογιάννη γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1957 και μεγάλωσε στο Μαρούσι και στο Ναύπλιο. Έχει εργαστεί σε πολλά περιοδικά (ΕΠΙΚΑΙΡΑ, ΔΙΦΩΝΟ, ΒΗΜΑgazino, hridanos.gr, ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ κ.ά) ως συντάκτης και αρχισυντάκτης υπογράφοντας δεκάδες άρθρα, συνεντεύξεις και κριτικές για το ελληνικό τραγούδι. Από το 2002, παρουσιάζει τα μεσάνυχτα κάθε Τετάρτης την ωριαία εκπομπή λόγου, «Ιατρείον Ασμάτων», στο Δεύτερο Πρόγραμμα, 103,7. Έχει συγγράψει τα βιβλία «Η θλίψη του σώματος» (Μικρή Άρκτος, 2003), «Ιατρείον Ασμάτων-αποσπάσματα ραδιοφωνικού λόγου» (Μικρή Άρκτος 2005») καθώς και το θεατρικό έργο «Μην παίζεις με τα χώματα» που ανέβηκε με μεγάλη επιτυχία, την άνοιξη του 2010 στο θέατρο «ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ» (και παρουσιάζεται και τη νέα σεζόν).

08 Μαρτίου 2011

Δημήτρης Λέντζος: "Η μεγάλη διαδήλωση του Ενός"


 
Δημήτρης Λέντζος

Η μεγάλη διαδήλωση του Ενός
Οκτώ διηγήματα και ένα παραμύθι

ISBN 978-960-88528-3-9
Σελίδες: 156, Σχήμα: 14 x 21

Ο Δημήτρης Λέντζος με το βιβλίο του "Η μεγάλη διαδήλωση του Ενός (Οκτώ διηγήματα και ένα παραμύθι)" εμφανίζεται για πρώτη φορά στη πεζογραφία.

Ποιητής και στιχουργός χρόνια ο ίδιος, καταπιάνεται με οκτώ ανθρώπινες ιστορίες («Η μεγάλη διαδήλωση του Ενός», «Ο Αυτιάς», «Η Φιλική εταιρεία», «Ο Τέταρτος», «Σεξουαλική παρενόχληση», «Οι Βάκχες», «Μηδέν εις το πηλήκιον», «Το κάψιμο του Ιούδα») και ένα παραμύθι («Το μερμηγκάκι και η πυγολαμπίδα»).

Η γραφή του είναι άμεση, σκληρή και τρυφερή μαζί, με λέξεις που βρίσκεις δίπλα σου το ίδιο πολυτελείς και το ίδιο πεταμένες. Σ΄ αυτό το έργο ο Δημήτρης Λέντζος μας αιφνιδιάζει. Οκτώ ιστορίες με δυνατό σκελετό και όλες με αρχή, μέση και τέλος, και σίγουρα την καθαρτήρια τρίτων πράξη, τόσο τραγική και τόσο ωραία. Ο λόγος του δημιουργεί ένα μεγάλο εικονοστάσιο που τρέχει σαν ποτάμι πότε προς τη θάλασσα και πότε εντός του, προς την πηγή του.

Και στο τέλος έρχεται λυτρωτικά το παραμύθι με τον υπέροχο λυρισμό, - που διακατέχει άλλωστε όλο το βιβλίο- να χαϊδέψει απαλά την αγριεμένη μας ψυχή με το υστερόγραφο:
«Αξίζει για τον Έρωτα
κανένας να χαθεί
με τα φτερά του
μες τη φωτιά του
μια νύχτα να καεί».




05 Μαρτίου 2011

Ηλίας Βολιότης-Καπετανάκης: "Του κυρίου του η φωνή - Ιστορία της δισκογραφίας"


ΗΛΙΑΣ ΒΟΛΙΟΤΗΣ-ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ

ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΤΟΥ Η ΦΩΝΗ
Ιστορία της Δισκογραφίας

ISBN: 978-960-99366-0-6 Σελίδες: 346
Εκδόσεις ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ

Οι εκδόσεις «Μετρονόμος» παρουσιάζουν την νέα δουλειά του Ηλία Βολιότη-Καπετανάκη με τίτλο «Του κυρίου του η φωνή. Ιστορία της δισκογραφίας». Μια πρωτότυπη ξενάγηση στον όμορφο κόσμο του γραμμοφώνου και των «παιδιών» του, που γέμισαν για δεκαετίες τα γλέντια, την ζωή μας, με αμέτρητες όμορφες μελωδίες. Η μεγάλη περιπέτεια της παγκόσμιας, και ιδιαίτερα της ελληνικής δισκογραφίας με επίκεντρο το εργοστάσιο της COLUMBIA στην Ριζούπολη, που το γκρέμισαν, αντί να το κάνουν μουσείο. Ο ζωγράφος Γιώργος Καφενταράκης φιλοτέχνησε πίνακες ειδικά για το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του βιβλίου.

•Μέχρι τώρα όλοι ξέρουν ότι ο Θωμάς Έντισον ανακάλυψε το γραμμόφωνο, το 1877, πλην όμως αποδεικνύεται σήμερα ότι πρώτος ηχογραφεί ανθρώπινη φωνή ο Εντουάρ Σκοτ ντε Μαρτενβίλ, 17 χρόνια νωρίτερα.

•Οι πρώτοι θιασώτες του γραμμοφώνου, που συμβάλλουν στην πρωτογενή εξέλιξη είναι οι στενογράφοι του Κογκρέσου και των δικαστηρίων των Η.Π.Α. «Γράφουν» τα πρακτικά σε κυλίνδρους καλυμμένους με κερί και τα απομαγνητοφωνούν με ειδικά ακουστικά.

•Ο πρώτος στον κόσμο επαγγελματίας ηχολήπτης είναι ο Φρεντ Γκάισμπεργκ (1894).

•Οι πρώτοι ελληνικοί δίσκοι (γραμμένοι μόνο από την μια όψη) ηχογραφούνται το 1896 στην Νέα Υόρκη από τον τενόρο Μιχάλη Αραχτίτζη.

•Το 1917 γίνεται η πρώτη ηχογράφηση μπουζουκιού στο Γκέρλιτς της τότε Πρωσίας από Έλληνες στρατιωτικούς αιχμαλώτους του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Παίζει ο Κώστας Καλαμάρας από την Σύρο και τραγουδά ο ανιψιός του μεγάλου λογοτέχνη Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Απόστολος Παπαδιαμάντης. Την ευθύνη των εγγραφών έχει ο ελληνιστής καθηγητής Α. Χάιζενμπεργκ, πατέρας του διάσημου φυσικού.

•Στις 19 Μαΐου 1896 δημοσιεύεται στην χώρα μας η πρώτη διαφήμιση γραμμοφώνων, εφημερίδα «Ακρόπολις».

•Στις 20 Δεκεμβρίου 1930 κυκλοφορούν στην αγορά οι πρώτοι δίσκοι γραμμοφώνου φτιαγμένοι από ελληνικά χέρια στο νεόδμητο εργοστάσιο της COLUMBIA στην Ριζούπολη. O τενόρος Μιχάλης Θωμάκος τραγουδά «Μαρούσκα» και «Λωτός», δυο «ελληνοποιημένες» διεθνείς επιτυχίες της εποχής.

•Ο πρώτος Έλληνας ηχολήπτης είναι ο Ευάγγελος Αρεταίος (1906-1974).

•Ο πρώτος ελληνικός δίσκος 45 στροφών κυκλοφορεί στις 27 Ιανουαρίου 1958, «Η γερακίνα» και «Νησιώτικα συρτά» με την Ιωάννα Γεωργακοπούλου. Ο τελευταίος το 1980.

•Ο πρώτος ελληνικός δίσκος 33 στροφών είναι: «Τραγουδήστε μαζί μας», δημοφιλή άσματα με γνωστούς τραγουδιστές (Μπιθικώτσης, Διονυσίου, Γκρέυ, κ.λπ.).

•Η ελληνική δισκογραφική είναι: Στις 78 στροφές 24.003 κομμάτια, στις 45 στροφές περίπου 28.000 και στις 33 στροφές περίπου 11.800 δίσκοι με 141.000 άσματα. Συνολικά ανέρχεται σε περίπου 195.000 ηχογραφήματα.

•30 Απριλίου 1991 κλείνει οριστικά το ιστορικό εργοστάσιο δίσκων της COLUMBIA στην Ριζούπολη. Το Σαββάτο 13 και την Δευτέρα 15 Μαΐου 2006 το γκρεμίζουν λαθραία.

Μικρή μόνο γεύση από τα θέματα που πραγματεύεται, όπως πάντα σε γλαφυρή γλώσσα και με πολλές φωτογραφίες στο βιβλίο «Του κυρίου του η φωνή. Ιστορία της δισκογραφίας» ο Ηλίας Βολιότης-Καπετανάκης, που έτυχε να φωτογραφήσει το εργοστάσιο της COLUMBIA σε τρεις κρίσιμες φάσεις: Όταν σταματά η παραγωγή δίσκων, όταν κλείνει οριστικά και λίγο πριν το γκρέμισμα. Εργαζόμενοι εκεί του εμπιστεύτηκαν φωτογραφίες από όλες τις φάσεις παραγωγής. Η ιστορία της «ελληνικής» COLUMBIA διανθισμένη με 53 έγχρωμες και 41 ασπρόμαυρες φωτογραφίες, σήμερα πια μοναδικά ιστορικά ντοκουμέντα. Επίσης 70 ακόμα φωτογραφίες από την παγκόσμια δισκογραφία και αμέτρητες ετικέτες δίσκων, φυλλάδια και άλλο σπάνιο υλικό.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν και τα κεφάλαια για τις ηχογραφήσεις, που γίνονταν στο χώρο της COLUMBIA και το επίμαχο και ακανθώδες θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων. Αν οι ετικέτες δίσκων αναγράφουν τα πραγματικά ονόματα των δημιουργών, κάτι που ταλανίζει σε όλη της την πορεία την ελληνική δισκογραφία. Όλα αυτά αποκαλύπτονται με συγκεκριμένα παραδείγματα και πρωτότυπο, πρωτοδημοσιευμένο υλικό, καρπός της πάνω από 25 χρόνια έρευνας του συγγραφέα στην ελληνική μουσική.

Αξίζουν πολλά οι πίνακες στο επίμετρο του βιβλίου. Αφορούν την ελληνική δισκογραφία του γραμμοφώνου και δημοσιεύονται για πρώτη φορά. Πώς κατανέμονται τα 24.003 άσματα, που ηχογραφούνται σε ολόκληρο τον κόσμο από Έλληνες καλλιτέχνες; Πίνακες κατά θεματογραφία, κατά είδος, κατά δισκογραφική εταιρεία, ανά συνθέτη, ανά στιχουργό και ανά τραγουδιστή. Άλλη πονεμένη ιστορία αυτή η τελευταία: Ακούμε συχνά στα ραδιόφωνα και στις τηλεοπτικές εκπομπές ο τάδε συνθέτης έγραψε 5.000 τραγούδια, ο δείνα τραγουδιστής είπε πάνω 3.000. Τώρα πια ξέρουμε πόση είναι ακριβώς η παραγωγή των καλλιτεχνών πριν από το 1960. Για παράδειγμα, ο Μ. βαμβακάρης την περίοδο 1932-1960 γραμμοφωνεί 257 τραγούδια, ο Β. Τσιτσάνης 526 (την περίοδο 1936-1960), ο Αττίκ 164 άσματα την περίοδο 1925-1941, ο Γιώργος Μουζάκης 179 (1946-1959), κ.ο.κ. Το ρεκόρ ηχογραφήσεων στους τραγουδιστές έχουν ο Στελλάκης Περπινιάδης με 526 άσματα (την περίοδο 1926-1957) και ο Αντώνης Διαμαντίδης-Νταλγκάς με 455 τραγούδια (1925-1940), κ.λπ.

Πρόσκληση, λοιπόν, για όμορφο ταξίδι. Όπως σημειώνει ο Ηλίας Βολιότης-Καπετανάκης: «Στους σκονισμένους δίσκους του γραμμοφώνου, κατόπιν του βινυλίου, περισσεύουν του κόσμου η πληθωρική θλίψη, η γκαστρωμένη οργή και η σποραδική χαρά. Τις ανοιχτές ή με τόσο κόπο επουλωμένες πληγές, λες, ξύνει η βελόνα, για να γεμίζει η ατμόσφαιρα εγερτήριο πόνο, ιαματική χαρά. Να γίνονται αφετηρία πνευματικών και κοινωνικών αγώνων, αισθητικής απόλαυσης. Ό,τι λείπει σήμερα! Για αυτό, με την συνενοχή μας, είμαστε άθλια της εξουσίας πειραματόζωα στο μεφιστοφελικό παγκόσμιο εργαστήριο της επιστροφής στον πίθηκο. Σ’ άνυδρο εικονικό καιρό σαλπάρουμε μερακλήδες για τ’ ανεύρετο τραγούδι, που εμπνέει νέες εστίες αντίστασης στον καλπάζοντα λουστραρισμένο όλεθρο. Κάπου παραμονεύει τους τολμηρούς μάγκες, που σερφάρουν στης ζωής τ’ αφρισμένα κύματα. Έτσι του χρόνου η κλεψύδρα ακούγεται λιγότερο υπόκωφα και τραγικά στα έγκατα του είναι. Σαν δοξαριά βιολιού, κλαρίνου φύσημα, γλυκειά μπουζουκοπενιά».


































03 Μαρτίου 2011

Νίκος Ξυλούρης: "...τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο"



NIKOΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ

...τραγουδαμε για να σμίξουμε τον κόσμο

ISBN: 978-960-99366-1-3
Σελίδες: 126

Ο Nίκος Ξυλούρης είναι μία από τις πιο οικείες φυσιογνωμίες στην ελληνική μουσική. Αγαπήθηκε απ΄ όλους τους Έλληνες, από τους διανοούμενους μέχρι και τους πιο απλούς και λαϊκούς ανθρώπους. Είχε το πλεονέκτημα ο,τιδήποτε και να τραγουδούσε να το κάνει κτήμα όλων, γεγονός που χαρακτηρίζει μόνο τους πολύ μεγάλους ερμηνευτές. Και αυτό γιατί δεν ήταν απλά ένας μεσολαβητής των τραγουδιών αλλά μύστης μιας τελετουργίας. Είπε , βέβαια, και σπουδαία τραγούδια. Αυτός ο συνδυασμός είχε ως αποτέλεσμα να παραμείνει αλώβητος στο πέρασμα του χρόνου και να καταφέρει να περνά από γενιά σε γενιά.

Τα 30 χρόνια από το θάνατό του (8 Φεβρουαρίου 2010) τιμήθηκαν με εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, καθ΄ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, με κορύφωση τη «Διήμερη συνάντηση για τον Νίκο Ξυλούρη» στη γενέτειρά του, τα Ανώγεια, στις 26 και 27 Ιουνίου 2010.

Στο πλαίσιο του έτους Νίκου Ξυλούρη το περιοδικό Μετρονόμος παρουσίασε ένα ξεχωριστό αφιέρωμα στον Αρχάγγελο της Κρήτης, το οποίο σε νέα επεξεργασμένη μορφή και με αρκετές προσθήκες περιλαμβάνεται στο βιβλίο

«Νίκος Ξυλούρης - …τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο».

Στις σελίδες του βιβλίου συναντούμε μοναδικές αφηγήσεις της γυναίκας του Ουρανίας, του γιου του Γιώργου, του αδελφού του Γιάννη, του Χρήστου Λεοντή και του Χριστόδουλου Χάλαρη.

Γράφουν επίσης ο Λίνος Κόκκοτος, ο Ηλίας Ανδριόπουλος, ο Γιώργος Μονεμβασίτης, ο Σταύρος Γ. Καρτσωνάκης, ο Σπύρος Κουρκουνάκης, ο Θόδωρος Βαλσαμίδης, η Αγάπη Καλομοίρη και ο Γρηγόρης Παπαδογιάννης.

Περιλαμβάνεται αναλυτική δισκογραφία του Νίκου Ξυλούρη και πλούσιο φωτογραφικό υλικό, αρκετό από αυτό ανέκδοτο, που παραχώρησε ευγενικά η οικογένεια Ξυλούρη.

Για το Νίκο Ξυλούρη το τραγούδι ήταν οι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου από το «Καπνισμένο τσουκάλι», του Χρήστου Λεοντή, που ο ίδιος ερμήνευσε: «…εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ΄ τον κόσμο, εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο».

Την έκδοση επιμελήθηκε ο Θανάσης Συλιβός.