Συνέντευξη του Παντελή Θαλασσινού στο "Μετρονόμο" (τεύχος 2, 2001)

Παντελής Θαλλασινός

«ΘΑ… ΚΑΤΟΡΘΩΣΩ ΝΑ ΦΘΑΣΩ ΣΤΟΝ ΠΑΤΟ ΠΑΛΙ!»

του Ηλία Βολιότη - Καπετανάκη

(Μετρονόμος, τ. 2, 2001)

Χαίρεσαι να πίνεις ένα καφέ και να συζητάς με τον Παντελή. Ακριβοθώρητος φίλος τώρα με τις πολλές υποχρεώσεις. Έκανε την έκπληξη ή μήπως η καλή δουλειά βρίσκει τρόπους ν’ απογειώνεται; Απ’ την Τήλο ως τη Θράκη, έγινε πλατινένιος, σκαρφαλωμένος πάνω από ένα χρόνο στις πρώτες θέσεις στον κατάλογο των πιο εμπορικών δίσκων και πάει γοργά για δυο φορές πλατίνα. Χρυσοί δίσκοι: Ένα κρυμμένο Αχ! και Αστρανάμματα. Μαζί με τον άλλο της παρέας, που μας αρμενίζει με τους στίχους του, τον Ηλία Κατσούλη, αλλά και τ’ άλλα παιδιά- και ο Θαλασσινός γράφει στίχους- απέδειξαν έμπρακτα, παλιά το αυτονόητο που όμως σήμερα ξεχνάνε πολλοί καλλιτέχνες: Όταν υπάρχει μεράκι και έμπνευση, το καλό, το όμορφο, το ποιοτικό, η αισθητική με την κοινωνική ευαισθησία, αποκτά μελωδική ανάταση και η πιο στείρα μας καθημερινότητα. Τα τραγούδια φυτρώνουν σα σπάνια λουλούδια στον βάλτο με τα σκουπίδια ή μάλλον ανθίζουν στην χέρσα πια, όχι χωρίς δική της ευθύνη, λαϊκή ψυχή. Και τα πονηρά εμπορικά και άλλα κυκλώματα δεν έχουν άλλο δρόμο από το να κάνουν πως τα αποδέχονται για να μην μείνουν… εκτός νυμφώνος. Μπροστά στα μικρόφωνα συμφωνήσαμε να αφήσουμε εαυτούς ελεύθερους και ό,τι βγει. Μη θαρρείτε ότι προσπαθήσαμε κιόλας, δυο φανατικοί οπαδοί του…χύμα, να τα πούμε όπως μας έρχονταν. Η απομαγνητοφώνηση δεν έχει το παραμικρό δημοσιογραφικό φτιασίδωμα... Έτσι με την…γλώσσα της καρδιάς. Κυρίες και κύριοι ο Παντελής Θαλασσινός σε διαφορετικό ρόλο, στα πλαίσια πάντα της παρέας.

-----

- Περίμενες ποτέ να γίνεις… πλατινένιος;

Π. Θαλασσινός: Όχι, ποτέ δεν περίμενα να γίνει πλατινένιος δίσκος μου. Ήταν για μένα κάτι που διάβαζα στα περιοδικά. Είναι και το στιλ το δικό μου, που δύσκολα θα πίστευα ότι δίσκος με δικά μου τραγούδια θα μπορούσε να έχει απήχηση στον κόσμο και μάλιστα στο αγοραστικό κοινό.

- Γιατί, τί έχουν τα δικά σου τραγούδια;

Π. Θ.: Οι καλλιτέχνες σαν και μένα αρέσουν στον κόσμο. Απλώς δεν βγάζει το κοινό εύκολα 5 και 6 χιλιάδες για να αγοράσει τον δίσκο, ενώ για άλλους πάνε και τα δίνουν, χωρίς μάλιστα να τους αρέσουν. Αυτό το πρόβλημα είχα εγώ και πολλοί άλλο σαν και μένα καλλιτέχνες.

- Αυτό που λέμε έκπληξη δεν είναι εμπορικό τέχνασμα, έχει βαθύτερη ουσία που ας την ξεψαχνίσουμε…

Π. Θ.: Νομίζω ότι τέτοια θέματα δεν διερευνώνται, Ηλία, κανείς δεν ξέρει βγάζοντας δίσκο τί μπορεί να γίνει…. Συνήθως ποντάρεις σ’ ένα τραγούδι και λες: Αυτό θα γίνει επιτυχία, ή αυτό θα είναι το σουξέ μου, θ’ ακουστεί πολύ και τις πιο πολλές φορές πέφτεις έξω. Συνήθως δεν ξέρεις ο κόσμος τί θέλει…

- Μήπως θαρρείς ότι ο κόσμος ξέρει τί θέλει;

Π. Θ.: Είναι, πιστεύω, η συγκυρία, το timing, που λένε οι ξένοι. Το τί θα βγάλεις τη συγκεκριμένη στιγμή…

- Από τη στιγμή που γύρισες με συναυλίες όλη την Ελλάδα και συνάντησες ενθουσιώδες κοινό, ήταν προάγγελος της επιτυχίας του δίσκου…

Π. Θ.: Ξέρω τί φταίει….ή μάλλον τί δεν φταίει και πούλησε ο δίσκος! “Ζωντανά” είμαι πολύ καλύτερος από το στούντιο. Αυτός ήταν ένας…ζωντανός δίσκος. Αποτυπώνει τις στιγμές μου μπροστά στον κόσμο, στις συναυλίες. Είναι πιο δυνατές οι στιγμές μου όταν είναι ο κόσμος μαζί, που αισθάνομαι σαν παρέα, το κοινό μου δίνει κουράγιο και τραγουδάω ή και το αντίθετο, αν δεν αρέσει κάτι ξέρω και το ξεκόβω.

- Αυτό, όμως, είναι η μια πλευρά…

Π. Θ.: «Αυτό πάντως είναι το…μυστικό γιατί στο στούντιο νοιώθω φοβερό τρακ, κάθε φορά σα να είμαι πρωτάρης».

- Ναι αλλά έχουμε χρυσό και το «Ένα κρυμμένο Αχ!» που είναι δίσκος στο στούντιο, «έγραψες» αυθεντικά…

Π. Θ.: Η αρχή έγινε με τα Αστρανάμματα. Το ρεπερτόριο…έφταιγε που έγινε χρυσός ο δίσκος. Είχε τα Σμυρναίικα τραγούδια που μπήκαν σε κάθε ελληνικό σπίτι. Ένα πολύ δυνατό τραγούδι, όπως λένε, καθενός του αναλογεί ένα μεγάλο σουξέ. Αμφιβάλλω αν θα ξαναγράψω τέτοια μουσική.

- Αυτό ας το αφήσουμε στον χρόνο…Με το διπλό πλατινένιο συμπλήρωσες πάνω από 60 βδομάδες στον κατάλογο των πιο εμπορικών δίσκων…

Π. Θ.: Ξέρεις γιατί; Αυτός ο δίσκος έχει πραγματικές πωλήσεις, δεν είναι οι εικονικές που οι εταιρείες στέλνουν στα δισκοπωλεία. Αυτός ο δίσκος τώρα πια πουλά σταθερά τουλάχιστον 500 κομμάτια κάθε βδομάδα.

- Έχει μια όμορφη ατμόσφαιρα, η παρέα που γλεντά και…

Π. Θ.: Μην ξεχνάς ότι ήταν και χιλιοπροβαρισμένος… Ύστερα από 40 συναυλίες πήγαμε στη Σφεντόνα και γράψαμε με κόσμο δυο μέρες, τα έσοδα τα δώσαμε για τους σεισμοπαθείς της Νέας Χαλκηδόνας. Είχαμε και τα DAT από τις συναυλίες και φτιάξαμε τον διπλό δίσκο.

- Όλοι οι…ζωντανοί δίσκοι έχουν καλές πωλήσεις; Αντίλογος:Γιατί να τον ξαναγοράσω, σκέφτεται ο κόσμος, αφού έχω τα σουξέ από προηγούμενες δουλειές;
Π. Θ.: Επειδή δεν μιλάμε σε επίπεδο εταιρειών, το πρώτο που μας ενδιαφέρει είναι όχι η εισπρακτική επιτυχία αλλά να είναι καλός ο δίσκος. Πιο σωστοί είναι οι δίσκοι όπου οι καλλιτέχνες έχουν κάνει τις πρόβες τους, μπαίνουν στο στούντιο και γράφουν ανσάμπλ, που λένε, όλοι μαζί. Ακόμα καλύτερα σε μια συναυλία. Βέβαια εκεί δεν έχεις τα τεχνικά μέσα ενός στούντιο. Πάντως οι πιο καλοί δίσκοι είναι οι συγχρονισμένοι… Όπως δηλαδή γράφανε οι παλιοί. Μπορεί να μην είχαν τον τέλειο σημερινό ήχο αλλά εκπέμπουν μια ανεπανάληπτη ατμόσφαιρα που δεν πιάνεται σήμερα. Πρέπει να έχεις καλή παρέα να μπεις στο στούντιο να γράψεις τραγούδια.

- Πιστεύεις ότι με τα δικά σου τραγούδια και άλλων άξιων παιδιών η καλή ελληνική μουσική αναιρεί το εμπορικό και το σκυλάδικο κύκλωμα και σε πιο βαθμό;

Π. Θ.: Δεν νομίζω. Πάντα υπήρχε και θα υπάρχει το εμπορικό κύκλωμα…

- Δεν εννοώ ότι θα το καταργήσει αλλά είναι μια εστία αντίστασης σε αυτό το σκυλάδικο «καρκατσουλιό».

Π. Θ.: Το “καρκατσουλιό” υπάρχει όχι μόνο στη μουσική. Παντού. Βλέπεις τηλεόραση, ραδιόφωνο, είναι άφθονο. Υπάρχει δυστυχώς και στα βιβλία. Και στο internet. Μεγάλη σαβούρα. Δεν υπάρχει αισθητική. Το κακό με μας στη μουσική, όπου γνωρίζω δυο πραγματάκια παραπάνω, ξεκινά από τις εταιρείες που έχουν κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Κοιτάζοντας το κέρδος και τα ρεύματα και με τα μέσα που διαθέτουν μπορούν να αναδείξουν τραγουδιστή τον οποιονδήποτε…

- …και έρχεται ο Θαλασσινός και οι άλλες παρέες και κάνουν την έκπληξη. Δεν λέω ότι δεν θα παίξεις και με τη μόδα. Είναι προτιμότερη από την σιωπή και την αφάνεια. Αλλά παρατηρώ ότι το κοινό σου ανταποκρίνεται θερμά, και ας πούμε, στα πιο…δύσκολα τραγούδια, π.χ. Ο πατέρας μου…

Π. Θ.: Πιστεύω ότι ο κόσμος δεν είναι υπέρ κάποιου είδους τραγουδιού, αν και υπάρχουν και φανατικοί που ακούνε εμένα. Με μικρές αποκλίσεις το κοινό είναι το ίδιο. Είναι η ώρα που θέλει να ακούσει και το σκυλάδικο και το πανηγυριτζίδικο, είναι η ώρα που θέλει να ακούσει κάτι διαφορετικό που το γουστάρει και προτιμά να το ακούει μόνο στο σπίτι του. Κάποια στιγμή θα έρθει να ακούσει και μένα. Είναι σαν το θέατρο. Βλέπει το εμπορικό ή το σοβαρό θέατρο και πάει να δει και καμιά επιθεώρηση για να σαχλαμαρίσει, όχι να γελάσει, του αρέσει και η σαχλαμάρα. Είμαστε βλέπεις με τις ώρες μας.

-Υπάρχει όμως και το σταθερό κοινό που εσείς το αισθάνεστε καλύτερα πάνω από το πάλκο.

Π. Θ.: Υπάρχει αλλά όλοι εμείς που θεωρείται ότι προσπαθούμε να κάνουμε ποιοτική μουσική…Εγώ δεν πιστεύω ότι κάνω ποιοτική μουσική αλλά τραγούδια που μπορούν να διασκεδάσουν τον καθένα με μια αισθητική…. Όλοι εμείς λοιπόν…

- Επιτρέπεις μια διακοπή; Εσείς παιδιά καλά θα κάνετε να δημιουργείτε όμορφα τραγούδια και να μας σεργιανάτε, να διασκεδάζετε πρώτα τους εαυτούς σας και μετά όλους εμάς…. Κι αφήστε τους θεωρητικούς διαχωρισμούς που είναι σχηματικοί, έχουν λόγο ύπαρξης μόνο για να συνεννοούμαστε….

Π. Θ.: Ωραία! Μ’ αρέσει αυτό που λες γιατί δεν θέλω να με βάζουν σε καλούπια. Απλά αυτοί που λες εσύ σκυλάδες ξέρεις τί λένε για μας: “Ωχ μωρέ οι κουλτουριάρηδες! Τι θέλουν τώρα; Μιζέρια! Μιζέρια!” Έχουν δίκιο από μια άποψη. Κινδυνεύουμε να γίνουμε γραφικοί μέσα σε μια κοινωνία που δεν έχει, Ηλία, αξίες από πάνω μέχρι κάτω….

- Ποιος είναι γραφικός Παντελή; Επειδή το 80 % ή το 90 % είναι σκυλάδες, ακούνε καψουροτράγουδα και εμείς, το 10% ή το 20% είμαστε ισορροπημένοι και έχουμε αξίες θα θεωρήσουμε τους εαυτούς μας γραφικούς; Όχι! Αυτοί είναι οι βαθιά προβληματικοί!

Π. Θ.: Να σου εξηγήσω τι θέλω να πω. Μέσα σε μια κοινωνία χωρίς αξίες, όπου καταπατούνται τα δικαιώματα του πολίτη και παραβιάζεται ακόμα και η προσωπική του ζωή, υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που του την σπάνε, για να μιλήσουμε λαϊκά. Και από εκεί και πέρα κάθεται και το ρίχνει σε οτιδήποτε του έρχεται στα αυτιά, σε ό,τι νομίζει πως τον διασκεδάζει και κάνει και…υπερβάσεις, μπαίνει στο κιτς. Αυτό μ’ αρέσει, σου λέει, αυτό θ’ ακούσω.

-Λάθος. Αυτό του υποβάλλουν και του επιβάλλουν. Και παλιότερα ο λαός ήταν αγράμματος και παλιότερα ένα 20% νογούσε, αλλά τώρα ποια είναι η διαφορά; Αυτό το 80% όχι μόνο δεν κοιτά να ξυπνήσει αλλά και προβάλλεται ως πρότυπο ζωής…

Π. Θ.: Παλιότερα υπήρχε μια κρΙσάρα και μια αισθητική. Γινόταν μια επιλογή, αν θέλεις πρώτα από τις εφημερίδες, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση…Με συγχωρείς …Για δες σήμερα τα έντυπα, για ψάξε τους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς τί βλακείες παίζουν. Έτσι θα καλλιεργηθεί το κριτήριο στον κόσμο;

- Κατά τη ταπεινή μου γνώμη σήμερα η κρισάρα είναι η ψυχή των ανθρώπων και προπαντός των καλλιτεχνών.

Π. Θ.: Ναι, εν μέρει! Αλλά δεν είναι κυρίως στο χέρι τους. Υπάρχουν οι δισκογραφικές εταιρείες και όλοι αυτοί που κινούν τα νήματα. Να σου πω κάτι; Η νεολαία ΠΑΣΟΚ έκανε τον χορό της στου Νότη Σφακιανάκη και αυτό λέει πολλά.

-Δεν με εκπλήσσει. Ανέκαθεν οι Πασόκοι τρέχανε στα σκυλάδικα…

Π. Θ. Δεν με ενδιαφέρει, δεν έχω τίποτα με τον Σφακιανάκη, τη δουλειά του κάνει. Σου επαναλαμβάνω όμως: Η νεολαία ΠΑΣΟΚ έκανε εκεί τον χορό της, αυτό λέει πολλά. Και μετά να όλα τα κανάλια να δείχνουν τον Σκανδαλίδη να χορεύει. Δείχνουνε τον λαϊκισμό, δίνουνε πρότυπα ζωής. Κατάλαβες;

-Κανείς δεν πρόκειται να διατηρήσει αυτές τις εικόνες. Ενώ τα Σμυρναίικα τραγούδια, τα κάθε σμυρναίικα τραγούδια, μένουν.

Π. Θ.: Σίγουρα μένει το καλό τραγούδι. Και ξέρεις γιατί; Πάντα υπήρχε καλό λαϊκό τραγούδι. Δεν παύουν να τραγουδάνε οι άνθρωποι, να έχουν βάσανα που τα κάνουν τραγούδια. Από εκεί και πέρα είναι να φθάσει στα αυτιά του κόσμου το καλό λαϊκό τραγούδι. Όπως ένας ερασιτεχνικός θίασος ανεβάζει καλό έργο και δεν το ξέρει κανείς. Οι πρώτοι είναι να πάνε κι από κει στόμα με στόμα διαδίδεται το καλό νέο».

-Το ψυχογράφημα του κοινού που σας ακούει στο κέντρο και στις συναυλίες. Πολύ νεαρόκοσμος αλλά και ώριμες ηλικίες.

Π. Θ.: Επειδή στα μαγαζιά παίζουμε συνήθως από τις 11.30 το βράδυ μέχρι τις 3.30 το πρωί βλέπεις και πολλές ίδιες φάτσες. Τον Κυριακή το μεσημέρι που ανοίγουμε, βλέπεις ανθρώπους που δεν μπορούν να ξενυχτήσουν. Για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται πόσο λάθος είναι η ώρα που λειτουργούν τα κέντρα, ειδικά στο είδος της μουσικής που παίζουμε εμείς. Θέλει να σ’ ακούσει αλλά δεν μπορεί να ξενυχτήσει.

- Πάντως εσείς δουλεύετε φουλ…

Π. Θ.: Αυτό δεν αναιρεί μια αλήθεια. Νομίζω αν αρχίζουν τις καθημερινές 9.30 με 10 το βράδυ είναι το καλύτερο, για να μπορεί ο άλλος το πρωί να πάει στη δουλειά του. Άλλοι κάνουνε μια θυσία, ξενυχτάνε ένα βράδυ κι έρχονται να σε ακούσουν…

-Θα ήθελα να μου σχολιάσεις τις αντιδράσεις του κοινού όπως τις βλέπεις από το πατάρι.

Π. Θ.: Βλέπουμε κόσμο να είναι…τρελαμένος με το πρόγραμμα, άλλους που απλώς τους αρέσει και άλλους ευχαριστημένους. Πιστεύω ότι το ωφέλιμο κοινό είναι αυτό που φεύγει ευχαριστημένο, το οποίο απροσδιόριστα δεν ξέρει τι του έχει αρέσει αλλά φεύγει με μια γλύκα ότι κάτι του άρεσε και είναι ευχαριστημένο. Και κάτι ακόμα σημαντικό: όχι προσωποποιημένη η ευχαρίστηση, του άρεσε ο Παντελής, ή ο Πάνος ή η Ειρήνη, ή η Κατερίνα. Εμείς παίζουμε μπάλα όλοι μαζί. Ομαδική δουλειά. Δεν πάει ο ένας για πρωτάθλημα και ο άλλος για να τον ρίξει στη Β’ κατηγορία».

-Δεν το ρωτάω αυτό, γιατί το έχουν πει ερήμην σου όλοι, ο Ρεντίφης, η Χαρίδου, η Παπαδοπούλου….

Π. Θ.: Αυτή είναι η δική μου ιδεολογία… Είναι σαν το ποδόσφαιρο, πρέπει να δίνεις πάσες, αν δεν δίνεις μπαλιές όχι μόνο δεν θα βάλεις γκολ αλλά …

…θα φας έξη, όπως η ΑΕΚ!

Π. Θ.: Κοίταξε! Η ΑΕΚ πήγε για να χάσει, φίλε μου, και μη μου χαμογελάς πονηρά…

-Αστείο ήταν. Να επιστρέψουμε. Έχεις επιτυχία στην επαφή με το κοινό επειδή στα προγράμματά σου εκπέμπεται άφθονος ερωτισμός;

Π. Θ.: Χωρίς να γίνεται σκόπιμα πρέπει να υπάρχει. Και όταν λέω πρέπει, σημαίνει ότι υπάρχει ή δεν υπάρχει. Δεν είναι στημένος, όχι φτιασίδωμα, τώρα θα πω κάτι ερωτικό. Όχι! Νομίζω ότι το πρόγραμμα που είναι φτιαγμένο μέσα σε παρέα δεν έχει ανάγκη να του προσθέσεις ερωτισμό από έξω».

- Πώς ξεφεύγεις στο κέντρο και στη σύνθεση των τραγουδιών από το φάσμα του φτηνιάρικου και εμπορεύσιμου ερωτισμού που αφθονεί σήμερα; Εσείς και στο πιο ερωτικό τραγούδι φέγγει η κοινωνία.

Π. Θ.: Όταν τραγουδάς και δεν σκέφτεσαι πόσο ωραίος είσαι, ξεφεύγεις από αυτές τις κακοτοπιές. Αν όμως όταν τραγουδάς νομίζεις ότι έχεις απέναντι ένα καθρέφτη και λες: “Να γυρίσω έτσι; Είμαι ωραίος!”,ή αν ακούς τη φωνή σου και σκέφτεσαι “Τι ωραία που είναι!”… τότε έχεις εκτροχιαστεί για τα καλά.

-Και που πας;

Π. Θ.: Στην πασαρέλα, στα πολυπρογράμματα. Εκεί υπάρχει μια πασαρέλα όπου ανεβαίνουν γλάστρες και κουνιούνται για να αρέσουνε. Από εκεί και πέρα ποιος νοιάζεται αν είπε καλά το τραγούδι ή…, δεν ξέρω ποια τραγουδίστρια».

- Άλλωστε δεν το λέει αυτή αλλά το play back!

Π. Θ.: Δεν έχει σημασία αυτό! Το έχει πει τουλάχιστον μια φορά στον δίσκο. Δεν είναι το play back! Βγαίνει και λέει κάπως ένα τραγούδι. Ποιος προσέχει τί λέει όταν φορά κοντό φουστάνι;

-Όταν η πίστα είναι τσίρκο! Τους κατεβάζουν με τροχαλίες, με φτερά, με άλογα…
Π. Θ.: Άκου να σου πω: Όταν πάω σ’ ένα μαγαζί και η τραγουδίστρια έχει κοντό φόρεμα, δεν προσέχω πως τραγουδάει…

-Κι εγώ το ίδιο…

Π. Θ.: Έτσι δεν είναι; Θα προσέξω τη φωνή; Άμα μ’ αρέσει αυτό που βλέπω τι με νοιάζει;»

- Ένα κρυμμένο Αχ!, τραγούδι με κοινωνικές προεκτάσεις. Για σχολίασέ το λιγάκι…

Π. Θ.: Αυτός είναι και ο τίτλος του δίσκου. Το κρυμμένο Αχ! είναι που κουβαλάει ο πρόσφυγας που έρχεται εδώ και νομίζει ότι είναι η γη της επαγγελίας, πιστεύει ότι θα βρει τα πράγματα όπως στα όνειρά του. Βέβαια αυτοί που είναι εύποροι καλά θα περάσουν, όσοι όμως έρχονται από τις Ανατολικές χώρες, το λεγόμενο “παραπέτασμα” που έφυγαν χωρίς τίποτα και έρχονται με λιγότερο από το τίποτα πελαγοδρομούν εδώ πέρα».

- Είδες πως τα φέρνει η τύχη; Ο όρος παραπέτασμα ήταν προϊόν της αντίδρασης και συκοφαντία, αλλά οι οικονομικοί πρόσφυγες έρχονται από ένα περιθώριο για να φτιάξουν την ζωή τους…

Π. Θ.: Βέβαια το τραγούδι μιλά για τους Πόντιους, που φτιάχνουν την ζωή τους οι πιο πολλοί, γιατί είναι θεληματάρηδες και δουλευταράδες. Όποιος δουλεύει δεν πάει χαμένος. Αυτοί που καταστρέφουν τη ζωή τους είναι όσοι πέφτουν στον τζόγο, είτε είναι κρατικός, είτε είναι ιδιωτικός. Εγώ αυτό πιστεύω.

- Πώς δένει το κοινωνικό τραγούδι με τις σημερινές καταστάσεις;

Π. Θ.: Κοινωνικό πρόβλημα έχει γίνει ακόμα και ο έρωτας σήμερα. Οι νέοι απομονώνονται, καθένας στον εαυτό του και στο κομπιούτερ του. Δεν υπάρχει η σχέση, οι παρέες, οι εκδρομές, όπως παλιά. Δεν ξέρω γιατί, δεν είμαι νέος και δεν μπορώ να το ζήσω όπως παλιά.

- Είσαι νέος! Είμαστε νέοι, μια και είμαστε σχεδόν συνομήλικοι, αλλά Παντελή οι εικόνες που δίνεις με την βοήθεια και των στιχουργών είναι μια άλλη προοπτική ζωής.

Π. Θ.: Τα κοινωνικά προβλήματα υπάρχει τρόπος να τα τραγουδήσεις, ανάλογα με τη σκοπιά που ο καθένας τα προσεγγίζει».

- Ποιος είναι ο τρόπος στην στείρα εποχή;

Π. Θ.: Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που μπορεί να τους συγκινεί μια κατάσταση και να καθίσουν να γράψουν ένα ωραίο στίχο ή μια όμορφη μελωδία. Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα, εκτός από τον έρωτα, που μπορεί να τραγουδήσει κανείς, η ζωή, ο θάνατος, η γέννηση, το μεροκάματο, η καθημερινότητα…

- Όλα αυτά δεν δένονται με το έρωτα; Ίσως λάθος που τα ξεχωρίζουμε…

Π. Θ.: Δεν τα ξεχωρίζουμε. Προσπαθώ στα τραγούδια μου να είμαι, όπως λένε, παραδοσιακός στα θέματα. Ένα τραγούδι να έχει μια διαχρονικότητα. Όταν μιλά για τον έρωτα να μην μιλά φτηνά για τον έρωτα αλλά για τον άγιο έρωτα.

-Ποια είναι τα στοιχεία της διαχρονικότητας; Ποια προσέχεις;

Π. Θ.: Τα στοιχεία που θα υπάρχουν μετά από 100 χρόνια, μετά από 20 χρόνια. Σίγουρα δεν θα γράψω ένα τραγούδι για το κομπιούτερ. Θα ξεπεραστεί το κομπιούτερ. Θέλω να γράφω τραγούδια για τα συναισθήματα.

-Μήπως αν υπερισχύσει το κομπιούτερ δεν θα υπάρχουν συναισθήματα;

Π. Θ.: Πάντα υπάρχουν συναισθήματα. Ακόμα και μέσα από το κομπιούτερ, αλλά είναι ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνούμε. Δεν είναι δυνατόν να επικοινωνούμε ερωτικά μέσα από το κομπιούτερ. Σήμερα μπορεί οι νέοι να το θεωρούν φυσιολογικό αυτό. Εγώ δεν το θεωρώ φυσιολογικό γιατί έζησα και την άλλη πλευρά.

- Αυτά ως προς τους στίχους. Τι προσέχεις ως προς την μουσική;

Π. Θ.: Να σου πω τελικά την αλήθεια; Δεν προσέχω τίποτα! Αυτό που μου βγαίνει, αυτό που με συγκινεί, λειτουργώ πάντα με το ένστικτο και τη συγκίνηση. Όταν κάτι με συγκινεί πιστεύω ότι είναι καλό. Η συγκίνηση είναι μια αλήθεια. Όταν σηκωθεί η τρίχα σου είναι αλήθεια. Δεν μπορεί να ’ναι ψέμα! Μπορεί να συγκινείσαι πολύ εύκολα, είναι όμως μια αλήθεια μέσα σου. Μπορεί να μην συγκινείσαι με τίποτα. Πάλι κι αυτό είναι μια αλήθεια.

- Όσοι άνθρωποι δεν συγκινούνται δεν κάνουν τέχνη…

Π. Θ.: Με κάτι όμως συγκινούνται, δεν υπάρχει κάποιος που να μην έχει κλάψει ποτέ από χαρά ή από συγκίνηση. Θυμάμαι όταν η ΑΕΚ έβαλε το γκολ στο 90ο λεπτό, έγινε χαμός. Τέλος πάντων σου λέω ένα απλό παράδειγμα…

- Από δω και πέρα τι; Πόσο εύκολο είναι το επόμενο βήμα για έναν καλλιτέχνη που δίνει προτεραιότητα στην αισθητική και την ποιότητα;

Π. Θ.: Εγώ πιστεύω ότι με την ποιότητα και με το τραγούδι μου θα κατορθώσω να φθάσω στον πάτο πάλι! Εννοώ ότι θα εξακολουθήσω να κάνω τα τραγούδια που έκανα χωρίς σκόντο στον εαυτό μου, χωρίς να κάνω προϊόντα ημιμάθειας. Θα κάνω τραγούδια αυτά που ξέρω. Αν πάψουν να αρέσουν στον κόσμο αυτά τα τραγούδια… Κάποια μέρα θα γίνει και αυτό, όλα ανακυκλώνονται, όταν έχουμε κάτι στο κεφάλι μας πολύ έντονα και συνέχεια το ανακυκλώνουμε σιγά- σιγά, πολύ περισσότερο που ζούμε στην εποχή της πολυχρωμίας και των πολλών ακουσμάτων…

- Να στο πω λίγο διαφορετικά. Κάθε άνθρωπος στη ζωή του ένα δρόμο ανοίγει…
Π. Θ.: Εντάξει. Εγώ αυτά θα κάνω. Υπάρχουν και άλλα πράγματα που ξέρω και θέλω να κάνω, που πιστεύω ότι αν αρέσουν θα τα κάνω.

- Απ’ όσο σε ξέρω κι αν ακόμα δεν αρέσουν, εσύ το κέφι σου θα το κάνεις….

Π. Θ.: Αρκεί να υπάρχει επικοινωνία. Από ένα άτομο το οποίο να του αρέσει κάτι και να μπορούμε να μιλάμε, γιατί αλλιώς θα τρελαθούμε εντελώς, να μπορούμε να τραγουδάμε μαζί, ένας, δυο, χίλιοι, δυο χιλιάδες, όσοι θέλουν. Η παρέα είναι ανοιχτή για όλο τον κόσμο.

- Είσαι από τους καλλιτέχνες που ακούνε τον περίγυρο. Μπορεί να μην συμφωνείς με μια ιδέα αλλά την ακούς, μαζεύεις συνεχώς από τους γύρω είναι χάρισμα αυτό…

Π. Θ.: Είναι κι ένα μυστικό, ξέρεις…. Αυτό που είπες πριν για τα προγράμματα και τους δίσκους…Πρέπει να ‘σαι και ακροατής σ’ αυτό που κάνεις, να ‘χεις την ικανότητα να ακούς αυτό που τραγουδάς. Αν ήσουν κάτω σε μια καρέκλα θα ένιωθες καλά ή θα έλεγες “τι μας λέει τώρα!”.

- Σωστά! Αλλά και όταν δεν τραγουδάς ψάχνεις κάθε ψήγμα ιδέας.

Π. Θ.: Κι όχι μόνο αυτό. Κι όταν τραγουδάς είσαι σε εγρήγορση. Εν πάση περιπτώσει ένα χρόνο θα ξεκουραστώ. Μέχρι το άλλο Πάσχα. Θέλω να κάνω ένα καλό δίσκο, μόνο. Τίποτα άλλο.

- Μην το λες αυτό γιατί οι σειρήνες, όχι του κέρδους - γιατί σε ξέρω καλά- αλλά οι σειρήνες του κοινού είναι γοητευτικές!

Π. Θ.: Είναι και το άλλο: Δεν μπορείς να μένεις στο σπίτι τα βράδια, τρελαίνεσαι! Αλλά εγώ δεν θα τρελαθώ γιατί έχω κουραστεί 8 σεζόν, χειμώνα- καλοκαίρι, και θέλω να καθίσω να κάνω έναν καλό δίσκο. Είναι αδύνατο να κάνεις δίσκο δουλεύοντας.

-----

* Η συζήτηση με τον Παντελή Θαλασσινό έγινε στην εκπομπή της ΕΡΑ-5 «Μουσικό Σεργιάνι», την Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2001.