Γιώργος Σταυρακάκης: "Επέκεινα των Ασμάτων"

Γιώργος Σταυρακάκης

Επέκεινα των Ασμάτων

ISBN 978-960-88528-5-3

Σελίδες: 172, Σχήμα: 12 x 20

Ο τραγουδοποιός και ποιητής Γιώργος Σταυρακάκης αγκυροβολημένος χρόνια στο μπουγάζι του Νότου, μυθολογεί υπό την επήρεια του ζεστού του οίστρου αντιπαραβάλλοντας στον κατακερματισμό της καθημερινότητας και του χρόνου, την ποίηση της προσωπικής επαφής.

Η ποίηση του Γιώργου Σταυρακάκη είναι ποίηση ενός observateur. Η ιδιαίτερη σχέση του με τη γλώσσα, το υλικό με το οποίο η βίωση της εμπειρίας μπορεί να γίνει τέχνη, φέρνει σε απόλυτη ταύτιση το σώμα και την ψυχή των λέξεων.

Τι συμβαίνει όμως όταν ο ποιητής περιορίζει την επαφή του με την πραγματικότητα, και εμένει στην ανάλυση της -έστω και περιορισμένης- επαφής αυτής; Τότε η ευαισθησία πλαταίνει και βαθαίνει, μας λέει ο Φερνάντο Πεσόα.

Ο Γιώργος Σταυρακάκης το γνωρίζει αυτό; Γνωρίζει ότι μέσα μας είναι όλα, αρκεί να τα αναζητήσουμε; Ως ποιητής πάντως έχει κτίσει μια φωλιά (al mio nido), εικόνα την εικόνα, σκέψη τη σκέψη, και γνωρίζει πως το λιμάνι ζηλεύει (le porto gelosa). Διότι η φωλιά περιέχει επίσης το καθρέφτισμα ηλιοβασιλεμάτων, τα οποία -αν μη τι άλλο- γεννούν την αίσθηση της ελευθερίας. Αυτό το «κολπάκι» λοιπόν το ξέρει, όπως γνωρίζει και τον τρόπο να το ενεργοποιεί:

«...κι ένας ουρανός καθρέπτης / να ξεπλένει τα πρόσωπα... - ...ένας έφηβος θάνατος / καθρεπτίζεται στο βλέμμα...».

Η δημιουργία του Γιώργου Σταυρακάκη μοιάζει να συνίσταται κατά κύριο λόγο στην εκπαίδευση των άλλων, να αισθάνονται όλο και περισσότερο για δικό τους λογαριασμό. Και να αισθάνονται όλο και λιγότερο ως προσωπεία κοινωνικών ρόλων. Άλλωστε το ποίημα νοείται και ως αποκρυστάλλωμα μιας φευγαλέας ματιάς στον καθρέπτη. Καθότι στην «συνάντηση» με τον καθρέπτη, συνυπάρχει το «εμείς» και «οι εαυτοί του - εμείς». Και στη βάση αυτής της συνάντησης, αναζητείται, η αλήθεια, η εξιλέωση και η λύτρωση.

Ανάμεσα στον στίχο του τραγουδιού και στον στίχο της ποίησής του, όσον αφορά στο πνεύμα, δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή. Και τις δύο φόρμες τις χειρίζεται με την βαθιά αίσθηση του καθήκοντος που διέπει έναν καθαρόαιμο δημιουργό.

Στους στίχους του: «Ένα όμορφο ψέμα / η αλήθεια ζητάει / και χιλιάδες αλήθειες / το ψέμα σκορπάει», οριοθετείται και ο κόσμος της Τέχνης. Ένας κόσμος που δεν ορέγεται την πνευματική σήψη, την μόλυνση και την χυδαιότητα. Ένας κόσμος που «οι υπήκοοί» του βγαίνουν στον δρόμο, Δονκιχωτικά, με πολλά όνειρα στα ορθάνοιχτα μάτια τους, με βήμα σταθερό, χωρίς να σκοντάφτουν, απαντούν σωστά, υπάρχουν.